فضل در مراتب مختلف استفاده كرد و از خرمن دانش آنان خوشه چيد. در زادگاه از محضر اساتيد محلّى چون شيخ حسين رفيعى و ملّا حسين رضايى و در كربلا و نجف از وجود استادان فراوانى بهره برد. از جمله:
شيخ يوسف خراسانى، ميرزا آقا اصطهباناتى، شيخ حسين حلّى، سيّد عبدالأعلى سبزوارى، سيّد محمود شاهرودى (مرجع تقليد)، ميرزا حسن يزدى، ميرزا باقر زنجانى، ميرزا مهدى شيرازى و سيّد محسن حكيم (هر دو از مراجع) شهيد مدنى و....
او از هيچ فرصتى براى آموختن دريغ نمى‏كرد و بر هر درس كه مفيد و ضرورى مى‏دانست و به هر گونه‏اى كه بود خود را حاضر مى‏ساخت. گذشته از آن به آموختن يك رشته اكتفا نمى‏كرد و دروس متعدّد و متنوّعى از فقه، اصول، تفسير و كلام گرفته تا علم هيأت، حساب، عروض و طب را مى‏آموخت.
استاد، كار اصلى خود را بر تحقيق و پژوهش و تأليف متون مهم دينى و اعتقادى مربوط به اهل بيت قرار داده بود، به همين‏جهت هيچ‏گاه به طور رسمى به تدريس نپرداخت؛ امّا تعدادى از طلّاب و اهل علم در عراق، لبنان و ايران از محضر استاد، استفاده كرده، دانش‏ها آموختند و با شيوه‏ى تحقيق آشنا شدند. از زمانى كه در قم ساكن شد تا آخرين روزهاى زندگى، سخت در كار مطالعه، تحقيق و نوشتن بود و بيش از نيم قرن از عمر بابركتش صرف قلم‏زدن در راه احياى آثار و متون مربوط به پيشوايان معصوم و مظلوم شيعه شد.

3ـ ويژگى‏هاى اخلاقى و رفتارى:

بدون هيچ اغراق، استاد محمودى يك الگوى دينى در كار و زندگى خود بود. ويژگى‏هايى كه او داشت در مجموع وى را به شخصيّتى كم‏نظير تبديل كرده بود. هر چند برخى از اين ويژگى‏ها در اشخاص و بزرگانى ديگر هم ديده شده يا مى‏شود، امّا كسانى كه با جزئيّات زندگى او آشنا هستند و از نزديك او و زندگى‏اش را ديده‏اند به خوبى مى‏دانند كه وى مجموعه‏اى از فضايل، خوبى‏ها، محاسن اخلاقى و در يك كلام مجسّمه‏ى تقوى، دين و دانش بود. عمل او خود بهترين راهنما و دعوت براى خير و خوبى بود و هم‏نشينى و هم‏صحبتى با وى لذّتى