روحانى را نصيب انسان مى‏كرد. نيّت خير، اخلاص در عمل، صبورى و بردبارى، طاقت بالا در تحمّل سختى‏ها، پشتكار، همّت و تلاش، او را نمونه‏اى كم‏نظير و مصداق بسيارى از آيات و احاديث در وصف مؤمنان و عالمان ساخته بود. برخى از مهم‏ترين ويژگى‏هاى شخصيتى ايشان عبارت بود از:

3ـ1. زهد و وارستگى:

ايشان در منزلى قديمى و به ظاهر محقّر و با كمترين امكانات و بسيار ساده زندگى مى‏كردند و هيچ‏گونه تعلّقى به امور دنيوى نداشتند، فقط به ضرور زندگى و حداقل‏ها اكتفا كرده بودند و از آغاز تا پايان عمر چنين بودند. لازمه‏ى دست يافتن به مراتب بالاى دانش هم همين است و به قول شاعر «دانش و خواسته» به يك‏جا با هم نمى‏شكفند. علّامه محمودى خود مى‏فرمود: «هيچ‏گاه در طول زندگى نظر استقلالى به دنيا نداشته و به دنبال آن نبوده‏ام.» با همين بى‏تكلّفى و سادگى بود كه او خود را براى خريد مايحتاج زنبيل به دست مى‏گرفت و به بازار مى‏رفت، چنان‏كه بسيارى از جمله خود بنده، شاهد بوده‏ايم. هيچ توقّعى از كسى نداشت و بار زندگى را بر دوش هيچ‏كس نمى‏گذاشت.

3ـ2. ايثار و اخلاص:

استاد محمودى نمونه‏ى عالى چنين صفاتى در زندگى خويش بود. او از سر اخلاص همه‏ى هستى و آسايش و آرامش خود را از آغاز تا پايان عمر براى خدمت به اهل بيت عليهم ‏السلام گذاشت. در عراق، در زمان صدام و سال‏ها قبل از خطراتى را به جان خريد، در بيروت و در زمان حمله‏ى رژيم صهيونيستى مدّت‏ها در زيرزمينى محبوس ماند و حتّى دسترسى به غذاهاى معمولى نداشت. در آغاز جوانى و در هنگام هجرت از زادگاه خود به نجف اشرف، خطر دزدان و راهزنان و ناامنى راه‏هاى كوهستان و بيابان را پذيرا شد، از خوشى‏ها و لذّت‏هاى معمول و مباح زندگى گذشت، دقيقه‏اى از عمر خود را تلف نكرد تا به هدف عالى و مقدّس خود كه احيا و نشر آثار مربوط به مولا اميرالمؤمنين و اهل بيت عليهم ‏السلام بود برسد. او هيچ‏گاه دنبال نام و شهرت و آوازه نبود، در حالى كه مى‏توانست مثلاً با انتشار رساله‏ى