مى‏كرد. آن بزرگوار به پياده‏روى خيلى اهمّيت مى‏داد و روزهايى كه از منزل تا پژوهشگاه شاگردان و يارانش به نام «مجمع احياء فرهنگ اسلامى» مى‏رفت، اين مسير را پياده طى مى‏كرد. معمولاً ايشان مسيرهاى كوتاه را پياده‏روى مى‏كردند. هم‏چنين از جوانى شناگرى ماهر بودند.

3ـ6. غفلت نكردن از جامعه:

شايد برخى با اشتغال به تحقيق و مطالعه از امور پيرامون خود غافل بمانند يا نخواهند خود را در جريان مسائل پيرامونى قرار دهند؛ امّا علّامه محمودى به رغم اين كه در گوشه‏اى مشغول كار خود بودند از اوضاع جامعه بى‏خبر نبودند و در هنگام ضرورت در امور اجتماعى مشاركت مى‏كردند. پيش از پيروزى انقلاب اسلامى و در جريان انقلاب سفيد شاه، زمانى كه در عراق بودند با امضاى اعلاميه عليه رژيم پهلوى آن‏ها را در سوء استفاده از علماى ايرانى مقيم عراق ناكام كردند. پس از انقلاب و در جريان جنگ تحميلى، مشوّق حضور فرزندان خود و مردم براى رفتن به جبهه بودند، از گرانى‏ها و مشكلات مردم رنج مى‏بردند و شريك غم بسيارى از گرفتاران بودند، در انتخابات گوناگون و راه‏پيمايى‏هاى مهم مانند روز قدس و 22 بهمن شركت مى‏كردند؛ امّا هيچ‏گاه جانب هيچ گروه و حزب و دسته‏ى سياسى را نگرفتند و عليه كسى هم حرفى نزدند، مگر اين‏كه از نظر دينى و اعتقادى اشكالى در كار مى‏ديدند كه در اين موارد هم بدون هياهو و خودنمايى، نهى از منكر يا امر به معروف مى‏كردند.

3ـ7. علاقه و حرص بر احياء و نشر آثار و مناقب اهل بيت عليهم ‏السلام :

محور كارهاى علمى استاد، احياى نشر متونى بود كه درباره‏ى اهل بيت به ويژه شخصيّت مولا على عليه ‏السلام است. شناخت و آگاهى عميق همراه با عشق و ارادت شديد آن بزرگوار به اهل بيت باعث شد كه او كارهايى را انجام بدهد كه كمتر كسى تن به آن مى‏داد. (در بخش معرّفى آثار، نام آن‏ها ذكر مى‏شود.)