منازعه بوده و ديگر اين كه امام در آن زمان حضرت على عليه السلام بوده و او به ولايتِ ابوبكر رضايت نداشته و لذا جلوسِ ابوبكر در مقامِ قضاوت روا نبوده، و ديگر آن كه فَدَك در دستِ حضرتِ فاطِمه عليهاالسلامبوده و بَيِّنه خواستن از وى خلافِ اجماع است و.... ناگفته نماند كه خودِ يحيىبنِحمزه نيز، پَسانتر، از اين راىِ شگفت و رسوا كه دربارهى رخدادِ فدك در ميان نهاده بوده است، بازگشته و عُدول نموده بوده. (نگر: 1/ 51ـ 54)
* * *
نويسندهى الديباج الوضى تأليفِ اين كتاب را در ربيعالآخرِ سالِ 718 ه ق به پايان برده است (نگر 1 / 37 و 6 / 3090)
شيوهى او چُنين است كه عباراتِ نهجالبلاغه را در بخشهاىِ خُرد خُرد ـ و حتّى يك كلمهاىـ تقطيع كرده توضيح مىدهد. شرحِ او بر نهجالبلاغه برخلافِ برخى شرحهاىِ ديگر اين متن، اهتمام به توضيحِ عباراتِ خود كتاب دارد و از مباحثِ حاشيهاى دامنهدار استقبالِ چندانى نمىكند.
استطراد را، مىنويسم: متأسّفانه برخى از شروحِ متداول و مهمِّ نهجالبلاغه به راستى در گشايشِ عبارات و فرانمودنِ مقاصدِ مشخّص و ويژهاى كه در پسِ جملهها و كلمههاى خاصِّ فلان خطبه يا نامهى امام عليه السلام بوده كوتاهى كرده و به جاىِ آن در مباحثِ حِكْمى و كلامى و تاريخىِ دامنهدارى فرو رفتهاند كه به جاىِ خويش سودمند و دربايست است. ليك فريضهى شارحِ نهجالبلاغه نيست. در مقابل برخى شروح كه شايد آوازهاى بلند ندارند مانندِ شرحِ مرحومِ آيهاللّه سيّد محمّدِ حُسَينىِ شيرازى، موسوم به توضيح نهجالبلاغة، در باز كردن و فرا نمودنِ معناىِ تك تك جملهها و عبارتها اهتمامى شايانِ تقدير كردهاند كه بايد، از اين ديدگاه، سرمشقِ شارحانِ متونِ مقدّس باشند.
بارى، الدّيباج الوضى، از ديدگاهِ پايَنْدانىِ گزارشِ يكايكِ عبارات، سخت ستودنى و سزاوارِ مراجعه و بهرهگيرى است.
الدّيباج الوضى، بر بنيادِ چينشِ متنِ نهجالبلاغه كه ـ به ترتيبـ سخنرانىها و نامهها و گُزينْگفتارها را در برگرفته است، شامل سه «قطب» است و در هر «قطب»،
