نكات

2ـ 1ـ 1) خداوند سبحان در اين آيه‏ى شريفه، بندگان خويش را ابتدا به اقامه‏ى وجه به سوى دين، بدون هيچ‏گونه انحرافى از آن، امر مى‏كند. دين يعنى آيين بندگى خدا. مجموعه وظايف بندگى در زمان‏ها و مكان‏هاى مختلف را، خداى سبحان براى بندگانش تعيين و ابلاغ مى‏دارد. پس در اين آيه‏ى شريفه، از بندگان خواسته مى‏شود كه خدا را بندگى كنند آن‏گونه كه او مى‏خواهد، تا از هر گونه انحراف و كجى در بندگى دور مانند.
2ـ 1ـ 2) خداوند، سخن از فطرت الاهى به ميان مى آورد و بندگانش را بر ملازمت آن ترغيب و تشويق مى‏كند و از آنان مى‏خواهد بر فطرتى كه منسوب به خداست، پايدار و استوار باشند. سپس تذكّر مى‏دهد كه اين فطرت، امرى است كه بشر با آن سرشته شده است. آن‏گاه تصريح مى‏كند كه اين فطرت منسوب به خداست و بشر از ابتداى خلقت با آن سرشته شده است. از اين‏رو، هيچ‏گونه تغيير و تبديل در آن وجود ندارد.
خواهيم گفت كه اگرچه نمى‏توان فطرت الاهى را تغيير داد× ولى اين بدان معنا نيست كه انسان هيچ‏گاه از آن غافل و محجوب نمى‏گردد. امّا از آن‏جا كه اين فطرت در حقيقت وجود همه‏ى انسان‏ها به عنايت خالق متعال نهاده شده است احدى نمى‏تواند آن را تغيير دهد. به همين جهت، در آيات فراوان تأكيد مى‏كند كه اگر از همه‏ى انسان‏ها بپرسى كه خالقشان كيست، مى‏گويند: خدا.
2ـ 1ـ 3.) خداوند در ادامه‏ى آيه‏ى شريفه يادآور مى‏شود دينى كه پايدار و استوار است و تغيير و تبديلى در آن راه ندارد، همان دين همه‏ى انبياى الاهى در تمام زمان‏ها و مكان‏هاست كه همه‏ى بشر با آن مفطور گرديده‏اند. خداوند در قرآن، اين دين را اسلام ناميده است:
إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللّهِ الْاءِسْلامُ.^۱همانا دين نزد خدا، همان اسلام است.