براى خداى سبحان، شريك قائل شود، در قبال خدا براى غير خدا شأنى قائل شده و او را در كنار خدا و در عرض او قرار داده است. چنين كسى خود را از زمره‏ى بندگان خالص خداوند سبحان بيرون آورده و رنگ و علامت بندگى خداى سبحان را از خود دور ساخته است. بهترين رنگ و علامت براى هر بنده و انسانى علامت صاحب و مالك و مولاى اوست كه در همه حال، نشانى او را به همراه داشته باشد.
2ـ 2ـ 2) مضمون آيه‏ى شريفه به آيه‏ى «فِطْرَةَ اللّهِ الَّتِي فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها» نزديك است. هر دو آيه، اين حقيقت واحد را بيان مى‏كنند كه همه‏ى انسان‏ها بندگان خداى سبحان‏اند، هر انسانى علامت و نشانه‏ى خدا را به همراه خود دارد و اين نشانه و علامت با خلقت آن‏ها تحقّق يافته است. نشانه‏ى خدا با خلق خدا به صورت تكوينى در خلق وجود دارد، ولى اين نشانه‏ى تكوينى وقتى نشان و علامت است كه معرفتى به صاحب نشان حاصل شده باشد.
2ـ 2ـ 3) روايات، «صبغة» را در اين آيه‏ى شريفه‏ـ مانند آيه‏ى فطرت‏ـ به اسلام و معرفت ولايت اميرالمؤمنين عليه ‏السلام به هنگام ميثاق معنا كرده‏اند.
امام صادق عليه ‏السلام معناى آيه‏ى «صبغة اللّه‏» را «اسلام» مى‏داند. ^۱
در حديثى ديگر، امام صادق عليه ‏السلام رنگ‏آميزى خدا را همان ولايت اميرالمؤمنين به هنگام ميثاق، برشمرده است. ^۲
معرفت ولايت اميرالمؤمنين عليه ‏السلام بدون معرفت خداوند سبحان ممكن نيست. پس به ملازمه، از رنگ‏آميزى خداوند سبحان، مى‏توان معرفت خداى تعالى را استفاده كرد.

2ـ 3) آيه‏ى «أفي اللّه‏ شكّ...»

أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَبَأُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ قَوْمِ نُوحٍ وَعادٍ وَثَمُودَ وَالَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ لا يَعْلَمُهُمْ إِلّا اللّه‏ُ جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالبَـيِّناتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْواهِـهِمْ