دقّت در كلمات اميرالمؤمنين عليه السلام در همه خطبههاى توحيدى همين معنى را مىفهماند. مثلاً در خطبه 152 مىفرمايد:
«و السميع لا بأداة و البصير لا بتفريق آلة...»
در اينجا ابزار و آلت را (مانند چشم و گوش) ـ كه معمولاً در هر مخلوقى سمع و بصر از اين راه است ـ نفى فرموده ولى اصل مفهوم سمع و بصر را نفى نكرده است. مثلاً نفرموده است (سميع بمعنى آخر). در خطبه 178 نيز مىفرمايد: بصير لا يوصف بالحاسّة. يكى از دلائل روشن اين مطلب كه مفاهيم صفات و اسماء خدا همان مفاهيم لغوى شناخته شده در لغت است (نه معانى غير معلوم)، اين است كه فعلهاى مشتق از اين صفات به چيزهايى تعلق مىگيرد كه با همان مفاهيم لغوى مناسب است. مثلاً خداى تعالى مىفرمايد:
واللّه يسمع تحاورَكما (مجادلة / 1)يعنى خداى تعالى گفتگوى شما را مىشنود.واضح است كه همان مفهوم شنيدن به محاوره تعلق مىگيرد نه مفهوم ديگر. هچنين مىفرمايد: «ان ربى لسميع الدعاء» (ابراهيم / 39) .و اميرالمؤمنين عليه السلام نيز مىفرمايد: «الذى وسع سمعه الاصوات» (حكمت 249). ارتباط سمع با دعاء و اصوات. البته وقتى است كه سمع به همان مفهوم متعارف كلمه باشد. ان شاءالله تعالى در مقالات بعد توضيح بيشتر در اين مسئله خواهيم داشت.
