4. نكات ياد شده، به معناى علّيّت و سببيّت انكار سابق بر انكار لاحق نيست؛ بلكه آيه در مقام بيان و اِخبار از دو انكار اختيارى است كه در دو جاى متفاوت، از برخى بندگان سر مىزند؛ يعنى نوع منكران در عالم سابق، در عالم لاحق نيز بر انكار سابق خويش اصرار مىكنند. در عين حال، ممكن است شخصى با همّت بالا و عزم محكم خويش، با مشكلات مقابله كند، با تحمّل سختيها به انكار خويش پايان دهد و به عهدش با خدا وفا كند.
4ـ1ـ5. آيه انذار اوّل
خداى تعالى مىفرمايد:
هـذا نَذِيرٌ مِنَ النُّـذُرِ الأُولَى. (نجم (53)/56)
اين انذارى است از انذارهاى پيشين.
نكات آيه
1. نذير، اسم مشتقّ از انذار (يا به معناى انذار) است.
ابنمنظور مىگويد:
النذر، جمع النذير، وهو الاسم من الإنذار. (1: ج 5، ص 201)
نُذُر جمع نذير است و آن اسم از انذار است.
مرحوم طريحى نذير را به معناى انذار مىداند:
فالنذر جمع نذير و هو الإنذار. والمصدر يجمع لاختلاف أجناسه. (6: ج 3، ص 491)
نُذُر جمع نذير به معناى انذار است. و مصدر به اعتبار اختلاف اجناسش، جمع بسته مىشود.
2. انذار پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در اينجا، از جنس انذارهاى پيشين است كه در گذشته توسّط همين پيامبر صلى الله عليه و آله انجام گرفته است؛ نه اينكه اين پيامبر صلى الله عليه و آله انذاركنندهاى همچون انذاركنندگان پيشين است.
