1ـ2ـ1) اشارهها
گاهى راوى فقط به مورد صدور حديث اشاره مىكند و بلافاصله حديث را نقل مىكند و از اين طريق، مشخّص مىشود كه حديث در مورد چه موضوعى صادر شده است.
مثال: معاويهبن عمّار گويد: «امام صادق عليه السلام درباره شخص مُحرِمى كه پرنده را صيد مىكند، فرمود: بايد كفّاره آن چه را مىگيرد، بدهد.» (همان: ج 4، ص 394)
در اينجا از خود حديث مىتوان فهميد كه موضوع آن چيست. لذا مورد صدور آن چندان بر آگاهىِ ما نمىافزايد.
1ـ 2ـ 1ـ 1) اشاره به آيهها
به دليل اهمّيّتى كه آيات قرآن مجيد دارند، در اين قسمت، به ذكر نمونهاى از موارد صدورى مىپردازيم كه در آنها راويان به آيهاى از آيات قرآن كريم اشاره كردهاند.
جميلبن صالح گويد: «امام صادق عليه السلام درباره اين كلام خداى عزّوجلّ «...ربّنا آتنا في الدنيا حسنة و في الآخرة حسنة...» (بقره(2)/201) فرمود: [ منظور] رضوان خدا و جنّت در آخرت، و نيز معاش و حسن خلق در دنياست.» (همان: ج 5، ص 71)
1ـ 2ـ 1ـ 2) جريانها
گاهى جريانهاى كوتاه يا طولانى پيش مىآيد كه معصوم عليه السلام به دنبال آنها يا در حين روى دادن آنها، كلام خويش را بيان فرمودهاند كه توجّه به آنها در فهم كلام ايشان بسيار مؤثّر است.
1ـ2ـ1ـ2ـ1) جريانها يا مورد صدورهاى خبرى
برخى از اين جريانها را راويان نقل مىكنند.
مثال: عبيدبن زراره گويد: «غذايى را با امام صادق عليه السلام خوردم و نشمردم كه چند بار. فرمود: خدا را سپاس كه ميل و رغبت به آن را در من قرار داد.» (همان: ج 6، ص 295)
