هدايتگرند (امام هدى) و امامانى كه هدايتگر به سوى نادرستىاند (امام ضلالة).
امامان هدايت به حق، انبياء هستند. براى مثال، قرآن از ابراهيم و اسحاق و يعقوب و ديگران نام مىبرد و در ادامه مىگويد:
وكلّاً جعلنا صالحين. و جعلناهم أئمّة يهدون بأمرنا و أوحينا إليهم فعل الخيرات. (انبياء (21)/72 و 73؛ نيز بنگريد: سجده (32)/34)
گاهى امام يعنى «يك كتاب» كه خداوند فرو فرستاده است؛ براى مثال:
ومن قبله كتاب موسى إماما و رحمة. (هود (11): 17؛ احقاف (46): 12)
گاهى يك فرد، امام هدايتگرِ به سوى حق از جانب خداوند است، بدون اينكه نبى باشد (مانند امامان ما).
با اين همه، از امامانِ هدايتگر به نادرستى نيز در قرآن، به عنوان امام ذكر شده است؛ براى مثال:
و جعلناهم أئمّة يهدون إلى النار. (قصص (28)/41)
فقاتلوا أئمّة الكفر. (توبه (9)/12)
3) واژه «مُحَدَّث» در احاديث «باب الفرق بين الرسول و النبيّ و المحدّث» آمده و در باب «في أنّ الأئمّة بمن يشبّهون ممّن مضى و كراهية القول فيهم بالنبوّة» و باب «إنّ الأئمّة عليهم السلام محدّثون مفهّمون» نيز خواهد آمد. بنابراين، در مورد اين واژه، كوچكترين بدفهمىاى ايجاد نخواهد شد.
توضيح بيشتر اينكه:
الف) در اسلام هيچ ترديدى در اين حقيقت نيست كه خاتم الانبياء صلى الله عليه و آله آخرين نبى است و بعد از او شريعتِ ديگر يا كتاب ديگرى نيامده است. اين مطلب در كافى توضيح داده شده است؛ از جمله در باب الفرق بين الرسول و النبيّ و المحدّث؛ حديث چهارم: «لقد ختم اللّه بكتابكم الكتب و ختم بنبيّكم الأنبياء». با اين حال، غير ممكن نيست كه خداوند يكى از بندگان صادقش را براى نوعى از الهامات برگزيده و
