تأخير سوره‏ها به شدّت قابل خدشه است، ولى اين مطلب، از حجّيّت قرآن فعلى نمى‏كاهد. قرآنى كه در دست داريم، حجت پايدار و برهان جاودانى است كه بايد دراين روزگار تيره غيبت، راه حيات را در آن بيابيم و مجاز نيستيم كوچك‏ترين تغييرى در حروف و كلمات و تقدّم و تأخّر آن وارد سازيم و نيز اين مكتوب آسمانى نورى يكپارچه است كه گسيختگى هرگز در آن راه ندارد و براى اثباتِ به هم پيوستگى آن نيازى به تناسب‏بافى و مناسبت‏تراشى نيست و نه تنها در ميان سوره‏ها، كه در بين كلمات و حروف آن نيز روابط شگفت و علائق شگرف تعبيه شده است تا بتواند رسالت سنگين رشد و هدايت بشر را تا روز رستاخيز، بر دوش كشد.

منابع

1. آمـدى، عبدالواحدبن محمّد تميمى. غرر الحكم و درر الكلم. ترجمه: محمّدعلى انصارى. تهران: مترجم.
2. ابن‏دُرَيْد، محمّدبن الحسن. جَمهَرة اللغة. تحقيق و تقديم: دكتر رمزى منير بعلبكى. بيروت: دارالعلم للملايين، 1987م.
3. الإسترابادى، رضىّ‏الدين محمّد. شرح شافية ابن‏الحاجب. همراه با شرح شواهد كتاب از: عبدالقادر البغدادى. تحقيق: محمّد نورالحسن، محمّد الزفزاف، محمّد محيى‏الدين عبدالحميد. بيروت: دارالكتب العلميّه، 1975 م.
4. الإصفهانى، حسين‏بن محمّد. الراغب. مفردات الفاظ القرآن. تحقيق: صفوان عدنان داوودى. دمشق ـ بيروت: دارالقلم ـ دارالشاميّة، 1992 م.
5. الإفريقى، جمال‏الدين محمّد. ابن‏منظور الانصارى. لسان العرب. ترتيب: يوسف خيّاط، نديم مرعشلى. بيروت: دار لسان العرب.
6. برازش، على‏رضا. المعجم المفهرس لألفاظ أحاديث الكتب الأربعة. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، تهران، 1373 ش.
7. ـــــــــــــ. المعجم المفهرس لألفاظ أحاديث بحارالانوار. تهران: وزارت فرهنگ و ارشاد