ج. «فأتوا بسورة من مثله.» (بقره (2) / 23) احتمال دارد سوره در اينجا، نه به معناى متعارف آن نزد ما، بلكه به معناى يك گروه از آيات يا حتّى يك آيه باشد كه در باب مطلبى خاص، سخن مى‏گويد. (بنابر معناى لغوى، نه معناى مصطلح)
به هر حال، اين تحدّى، فقط به ظاهر قرآن نيست كه عباراتى مانند عبارات قرآن بيان شود؛ بلكه به ظاهر، باطن، تأويل، تخوم، مُطَّلَع، رمز، سرّ، اشاره، ضرب امثال، كنايات، محكم، متشابه و مانند آنها نيز هست. يعنى اگر ادّعا مى‏كنند كه كلامى مانند قرآن مى‏آورند، بايد كلامى باشد كه از تمام اين جهات، مانند كلام قرآن باشد، نه فقط ظاهر لفظ.
باطن قرآن چيست؟ آن است كه پيامبر و حضرت زهرا و امامان معصوم تا امام عسكرى عليهم ‏السلام بيان كرده‏اند؛ كه اينها هم، دو حرف علم است، به ضميمه بيست و پنج حرف ديگر علم كه امام عصر ـ ارواحنا فداه ـ پس از ظهور، بيان مى‏فرمايد. (17: ج 52، ص)
اين آيه قرآن بسيار مهم است كه منكران و مكذّبان قرآن، به علم آن احاطه نيافته‏اند. «بل كذّبوا بما لم‏يحيطوا بعلمه.» (يونس (10) / 39) لذا تكذيبهايى كه تا كنون شده و پس از اين مى‏شود، ارزش علمى ندارد؛ چون بدون احاطه به علم قرآن بوده است.
تحدّى قرآن به مجموع آن است؛ يعنى هم به عبارات ـ كه زيباست ـ و هم به معنا كه ژرف است. همين ظاهر عبارات نيز، «على ما أُنزل» جمع نشده است. بدين جهت، اكنون از فرد فرد آيات مى‏توان حقايقى يافت نه تركيب آنها. اگر «على ما اُنزل» جمع شده بود، از تركيب آنها نيز حقايقى مى‏توانستيم بيابيم [تفصيل اين بحث در آينده مى‏آيد].
به هر حال، تحدّى قرآن هم به ظواهر آيات است و هم به ترتيب آيات و هم به علوم و معارف آن كه همواره جديد و تازه مى‏شود و حقايق جديد از آن مى‏جوشد.