الزمان و ائمّه اطهار عليهم ‏السلام ببرد. بعد از چند روز، ديد كه نه تنها براى نماز شب بيدار نمى‏شود، بلكه گاهى براى نماز صبح نيز بيدار نمى‏شد؛ به دليل خواب خرگوشى. درِ خانه خدا رفت و به سوز و گداز افتاد. مثل زنِ جوان‏مرده بر درگاه خدا گريه كرد. به او فهماندند كه مگر تو نمى‏خواستى به راه ائمّه اطهار عليهم ‏السلام بيفتى؟ ما هم خواسته‏ات را پاسخ داديم. به ياد بياور كه وقتى آن قدرت را داشتى، همين گونه مى‏سوختى و خود را گداى خدا مى‏ديدى؟
در حديث از امام صادق عليه ‏السلام آمده كه ثروتهاى فراوان به خاتم الانبياء صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمعرضه شد. پيامبر فرمود: اين مال و منال را نمى‏خواهم؛ بلكه مى‏خواهم يك روز گرسنه باشم تا بر درِ خانه خدا گدايى كنم؛ روز ديگر، سير باشم تا شكر خدا بگويم. (16: ج 8، ص 131)
پيغمبر ما عبوديّت را دوست مى‏داشت. عبوديّت من مولويّت خدا را نشان مى‏دهد. فقر و ذلّت ما غنا و عزّت الاهى را آشكار مى‏سازد. زمانى كه سالك قوّه و دارايى دارد، نه آن عبوديّت را مى‏فهمد و نه آن مولويّت بر او آشكار مى‏شود؛ در حالى كه در حديث قدسى است كه خداوند متعال به حضرت موسى على نبيّنا و آله و عليه السلام فرمود كه حتّى نمك آش خود را از خدا بخواه. (17: ج 90، ص 303)
آن گريه‏هاى شبانه اميرالمؤمنين و امام سجّاد و ديگر ائمّه اطهار عليهم ‏السلام بر درِ خانه خداست و اين، ادّعاهاى بايزيد بسطامى كه مى‏گفت: «لا إله إلّا أنا. لوائي أعظم من لواء محمّد صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم.» (15: ج 1، ص 163) در حالى كه المؤمنين عليه ‏السلام فرمود: «أنا عبد من عبيد محمّد صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم». (16: ج 1، ص 89)
سوم: نتيجه اين استغنا و احساس قدرت، اين است كه هر فرقه‏اى فرقه ديگر را قبول ندارد و خود را همه كاره مى‏داند؛ چون همه دكّان دارند و حتّى در اين قدرت باطنى، بدتر از صاحبان قدرت ظاهرى، مردم را گرفتار مى‏كنند و به جان هم مى‏اندازند. چنين مى‏شود كه يكى از مشايخ در مورد علّت يكى از همين درگيريها