كلام كوتاه، براى ديگران مايه علم مى‏شود. اين كلام نيز چنين است: سخنى كوتاه كه دانشمندان، مفصّلات علم نحو را از آن استخراج كرده‏اند.

13ـ2. علم طبّ

قرآن در علم طبّ، دستورهايى مختصر و مفيد داده است. مثلاً مى‏فرمايد:
«كلوا و اشربوا و لاتُسرفوا.» (اعراف (7) / 31)
قرآن دستور رهبانيّت و رياضت نمى‏دهد؛ بلكه مى‏فرمايد: بخوريد و بياشاميد؛ امّا پاك و حلال بخوريد:
«كلوا من طيّبات ما رزقناكم.» (بقره (2) / 172)
«قل من حرّم زينة اللّه‏ التي أخرج لعباده و الطيّبات من الرزق.» (اعراف (7) / 32)
اگر اين خوردن و آشاميدن به اندازه و دقيق و برنامه‏ريزى شده باشد، هيچ وقت بيمارى در پى ندارد. طبيبى هندى در مجلس منصور دوانيقى، به امام صادق عليه ‏السلام پيشنهاد كرد كه به حضرتش علم طبّ بياموزد. امام عليه ‏السلام فرمود: نمى‏خواهم؛ چون آنچه خودم دارم از آنچه تو دارى، بهتر است. پزشك هندى گفت: چه بهره‏اى از طبّ دارى؟ فرمود: حارّ را به بارد و بارد را به حارّ، رَطب را به يابس و يابس را به رَطب مداوا مى‏كنم و كار را به خداى ـ عزّوجلّ ـ وا مى‏گذارم و كلام رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمرا به كار مى‏بندم و مى‏دانم كه معده، مركز هر دردى است و پرهيز، اصل دواست. و بدن را به آنچه عادت دارد، بر مى‏گردانم. طبيب هندى گفت: مگر طبّ چيزى جز اين است؟ (17: ج 10، ص 205 ـ 210)
ائمّه اطهار عليهم ‏السلام خواصّ طبّى پاره‏اى از نباتات و حبوبات را بيان كرده‏اند كه درمان هر دردى به ضدّ آن را مى‏رساند.