ديدم اكثر آثار آنان درباره اسلام، واقعه غديرخم را ناديده گرفته است و با اين توجيه، استدلال مى‏كردند كه اين واقعه نوعى «خرافه» و يك ابداع شيعى است. كتاب محمّد و ظهور اسلام (1905) مارگوليوت ^۱ ، تاريخ مردم كشورهاى اسلامى (1939) بروكلمان ^۲ ، كتاب ميراث اسلام (1931) آرنولد و گويولام ^۳ ، كتاب اسلام ^۴ (1945) گويولام، كتاب اسلام كلاسيك (1963) وان گرونبان ^۵ ، كتاب خلافت (1965) آرنولد ^۶ ، كتاب اسلام (1970) كمبريج ^۷ ، همگى به كلّى، واقعه غدير را انكار كرده‏اند. چرا اين محقّقان و بسيارى ديگر از پژوهشگران غربى واقعه غديرخم را انكار كردند؟ پاسخ اين است كه چون اكثر پژوهشگران غربى در تحقيق خود به آثار ضدّ شيعى رجوع كرده‏اند، طبيعى است كه واقعه غديرخم را انكار كنند. ال ويشيا واگلى يرى ^۸ يكى از نويسندگان چاپ سوم دائره‏المعارف اسلام (1953) مى‏نويسد:
اكثر منابعى كه دانش ما مستشرقان را درباره زندگى پيامبر، شكل مى‏دهند (ابن‏هشام، طبرى، ابن‏سعد و...) از توقّف پيامبر در غديرخم با سكوت مى‏گذرند. اگر هم نامى برده شود، درباره گفتار حضرت محمّد بحثى نمى‏كنند؛ چرا كه نويسندگان اين منابع مى‏ترسيدند تا به وسيله خلفاى اهل سنّت متّهم شوند به اينكه اطّلاعاتى را در اختيار شيعيان مى‏گذارند كه آنان از آن اطّلاعات، براى حقّ خلافت على استفاده كنند. در نتيجه غربيهايى كه زندگى‏نامه حضرت محمّد را نوشتند و كارشان بر مبناى اين منابع بوده است، به همين ترتيب، به اينكه در غدير چه اتّفاقى افتاد، هيچ اشاره‏اى نمى‏كنند. (4: مدخل غديرخم)
با اين احوال، به چند مستشرقى مى‏رسيم كه از حديث يا واقعه غديرخم، نامى برده‏اند، ولى آنها هم درباره اصالت اين واقعه اظهار شكّ و ترديد كرده‏اند؛ يعنى