و در ضمن آن مى‏گويد كه رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمدر سخنان خود خطاب به بنى‏عبدالمطّلب فرمود: من هشداردهنده و بشارت‏دهنده از جانب خداى عزّوجلّ به سوى شمايم؛ پس اسلام آوريد و مرا پيروى كنيد تا هدايت را پذيرفته باشيد. سپس افزود: چه كسى با من برادرى مى‏كند، وزير من مى‏شود، ولىّ و وصىّ بعد از من و جانشين من در ميان خاندانم مى‏شود و دَين مرا ادا مى‏كند؟ جماعت ساكت شدند. پيامبر كلام خود را سه بار تكرار كرد. هر بار، همه ساكت بودند؛ به جز على عليه ‏السلام كه پاسخ مثبت مى‏داد. سپس آن گروه به ابى‏طالب گفتند: پسرت را اطاعت كن كه بر تو امارت يافته است. (49: ج 7، ص 206)

1ـ 8ـ 2) منابع ديگر

1. ثعلبى، الكشف و البيان. (27)
2. بحرانى، غايه‏المرام. (23: ص 223 و 320)
3. رفاعى، يوم الدار. (43: ص 82)
4. امينى، الغدير. (21: ج 2، ص 282ـ 283، از تفسير ثعلبى)
5. حرّ عاملى، اثبات الهداه. (30: ج 1، ص 205 و 220، از مجمع‏البيان و تفسير ثعلبى)
6. ابن‏طاووس، بناء المقالة الفاطميّه. (13: ص 129) وى در پاسخ‏گويى به جاحظ، به اين حديث استدلال كرده است.
7. قندوزى، ينابيع المودّه. (61: ص 79)
8. شيخ طوسى، التبيان. (56: ج 8، ص 67) وى مى‏گويد: اين قصّه در تفسير آيه، شهرت دارد.
9. حسكانى، شواهد التنزيل. (31: ج 1، 420)
10. گنجى شافعى، كفاية الطالب. (64: ص 205)
11. جوينى، فرائد السمطين. (28: ج 1 ص 85)
12. ابن‏بطريق، العمده. (5: ص 76ـ 77)
13. امينى، الغدير. (21: ج 2، ص 282ـ 283، به نقل از تفسير ثعلبى، كفاية الطالب گنجى و نظم