مَعْرُوفٌ عِنْدَ كُلِّ جَاهِل. (۱۹: ج ۱، ص ۹۱)
نزد هر جاهل و نادانى شناخته شده است.
مرحوم ملّاصالح مازندرانى در شرح حديث مذكور مىنويسد:
«معروف عند كلّ جاهل» من أصحاب الملل الباطلة كالملاحدة و الدهريّة و عبدة الأوثان و أضرابهم؛ فإنّ كلّهم يعرفونه عند نزول الشدائد و الضرّاء و توارد المصائب و البلاء و لايلوذون حينئذٍ بما سواه و لايدعون إلّا إيّاه؛ كما أشاره إليه أميرالمؤمنين عليه السلام بقوله: فَهُوَ الَّذِي تَشْهَدُ لَهُ أَعْلَامُ الْوُجُودِ عَلَى إِقْرَارِ قَلْبِ ذِي الْجُحُود. (2: خطبه 49) (20: ج 3، ص 184)
نزد هرنادانى ازاصحاب فرقههاى باطل،مانند:ملحدين وطبيعيّين وبتپرستان و نظايرآنها،شناخته شدهاست؛زيراهمهآنان هنگامنزول سختيهاوگرفتاريهاونازل شدن پشت سرهم مصيبتهاوبلاهااو رامىشناسند. ودرآن هنگام،به غيراوپناه نمىبرند و جزاو راصدانمىزنند.اميرالمؤمنين عليه السلام هم بااشارهبهاين مطلب مىفرمايد: «پس اوكسى است كه نشانههاى وجود به اقرار دل منكران، شهادت مىدهند.»
اين نشانه فطرى بودن معرفت خداوند سبحانه است كه همه انسانها به هنگام سختيها به ياد او مىافتند و از او يارى مىطلبند. پس اين حديث شريف هم دلالت دارد كه همه منكران و معاندان با وجود شناخت خدا با او عناد مىورزند و مخالفت مىكنند. خداى حكيم هم مىفرمايد:
فَلَمّا جاءَتْـهُمْ آياتُنا مُبْـصِرَةً قالُوا هـذا سِحْـرٌ مُبِـينٌ * وَ جَـحَدُوا بِـها وَ اسْتَيْـقَنَتْها أَنْفُـسُهُمْ ظُلْماً وَ عُلُـوّاً... (نمل (27): 13ـ 14)
پس چون نشانههاى ما، روشنىبخش و هويدا، به سوى ايشان آمد، گفتند: اين سحرى آشكار است * و آن را از سر ظلم و برترى جويى، انكار كردند؛ درحالى كه دلهايشان به آن يقين داشت.
حديث پنجم: اميرالمؤمنين عليه السلام مىفرمايد:
إِنَّ أَفْضَلَ مَا تَوَسَّلَ بِهِ الْمـُتَوَسِّلُونَ إِلَى اللَّهِـ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَىـ الْإِيمَانُ بِهِ وَ بِرَسُولِهِ وَ الْجِهَادُ فِي سَبِيلِهِـ فَإِنَّهُ ذِرْوَةُ الْإِسْلَامِـ وَ كَلِمَةُ الْإِخْلَاصِ فَإِنَّهَا
