2ـ 7) پرسش هفتم

فخر رازى گويد:
به دليل روشن، بيان كرده‏ايم كه آيه‏ى پيش، يعنى آيه‏ى «من يرتدّ منكم عن دينه....»^۱
، از قوى‏ترين دليل‏ها بر صحّت امامت ابوبكر است. اگر اين آيه بر صحّت امامت على بعد از پيامبر دلالت كند، تناقض بين دو آيه پيش مى‏آيد كه باطل است؛ پس به طور قطع، بايد گفت كه اين آيه نمى‏رساند كه على بعد از رسول، امام باشد. ^۲

جواب:

2ـ 7ـ 1) اگر مراد از آيه، جنگ ابوبكر با مرتدّان بود، مخاطبان از اين خطاب خارج مى‏شدند؛ زيرا مرتدّانى كه ابوبكر با آن‏ها جنگيد، كسانى بودند از جمله: مسيلمه، قوم قرّه‏بن سلمه‏ى قشيرى، بنى‏سليم و سجاح، كه هيچ‏كدام نه از صحابه بودند و نه از افراد مورد خطاب اين آيه. ظاهر اين آيه نيز مى‏رساند كه كسانى كه خداوند متعال تهديدشان كرده، از صحابه بودند، و آيه، اشاره دارد به فتنه‏هايى كه بعدا به آن‏ها روى مى‏آورد، همان‏گونه كه قبول سرپرستى يهود و نصارى، يكى از فتنه‏ها بود.
2ـ 7ـ 2) آيه‏ى شريفه‏ى اينان را به اين عنوان وصف مى‏كند كه خدا را دوست دارند، خدا نيز آن‏ها را دوست مى‏دارد، در برابر مؤمنان نرم‏خو و در برابر كافران سخت گيرند، در راه خدا جهاد مى‏كنند بدون اين‏كه از ملامتِ سرزنش‏كنندگان خوف داشته باشد.
محبّت خدا نسبت به فردى يا جمعى، و محبّت آن فرد يا جمع نسبت به خدا، صفتى ويژه است كه با ارتكاب معاصى سازگار نيست، بلكه عصمت را مى‏رساند. و اين، از كلام رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمدر روز خيبر برمى‏آيد. پيامبر در شب غزوه‏ى خيبر فرمود:
فردا پرچم را به دست فردى مى‏دهم كه خدا و رسولش را دوست مى‏دارد، خدا و