پاسخ:

2ـ 1ـ 1) چگونه اين نصوص را جعلى بدانيم؟ با آن‏كه حافظان و حاملان حديث شيعه و سنّى آن را در كتاب‏هاى خود، از گروهى از صحابه نقل كرده‏اند؛ مانند: اميرالمؤمنين على عليه ‏السلام ، ابن‏عبّاس، ابوذر، عمّار، جابر انصارى، ابورافع، انس‏بن‏مالك، سلمه‏بن كهيل و عبداللّه‏بن سلام.
2ـ 1ـ 2) چگونه اين نصوص را جعلى بدانيم؟ با اين كه بر اساس اين احاديث، استدلال كرده‏اند بر اين كه كار كوچك، نماز را باطل نمى‏كند و اين آيه را در زمره‏ى آيات احكام مى‏شمارند. اين نقل مورد اتّفاق و اجماع، نشان مى‏دهد كه متكّلمان در مورد صحّت نقل روايت سخن نگفته‏اند، بلكه در دلالت آيه مناقشه دارند.
2ـ 1ـ 3) گروهى فراوان از دانشمندان، اين رويداد را با قبول صحّت آن، روايت كرده‏اند و برخى صحّت آن را صريحا بيان داشته‏اند. علّامه امينى در الغدير 3 / 156ـ 162، نام شصت و شش تن از عالمان عامّه را ياد كرده كه اين احاديث را در كتاب‏هاى خود آورده‏اند. حتّى برخى از آنان‏ـ مانند بيضاوى‏ـ صحّت سندهاى حديث را صريحا گفته‏اند. بلكه بر نقل آن اتّفاق نظر است، بدون اين‏كه پيشوايان تفسير مأثورـ مانند احمد، نسائى، طبرى، طبرانى و ديگران‏ـ آن را ردّ كنند. متكلّمان نيز آن را پذيرفته‏اند. علاوه بر آن‏چه از امامان اهل بيت عليهم ‏السلام روايت شده است. ^۱

2ـ2) پرسش دوم

در عبارت «و الّذين آمنوا» تا آخر آيه، هفت بار صيغه‏ى جمع به كار رفته است. چگونه آن را بر مفرد منطبق بدانيم؟ مگر اين كه از راه تجاوز، آن را نشانه‏ى تعظيم بدانيم. پس آيه شامل تمام مهاجران و انصار است. و اين قرينه‏اى است بر آن كه مراد از ولايت، نصرت يا محبّت است.