اين مطلب، آن‏ها را از ظاهر اسلام بيرون نمى‏برد. زيرا كفر آن‏ها كفر نسبت به روح دين بود، نه كفرِ بازگشت از شرع؛ چرا كه بخشى از آن راـ فى‏الجمله‏ـ ادّعا كردند و شهادتين گفتند. همين مطلب، سبب مى‏شود كه اينان از كفرِ بازگشت‏ـ كه آنان را از اسلام بيرون مى‏بردـ در امان بمانند؛ اگرچه به دليل جنگيدن با امام اميرالمؤمنين عليه ‏السلام از دايره‏ى ايمان خارج و سزاوار لعنت و خلود در آتش شدند. ^۱
اين كلام را با حكم اهل تسنّن مقايسه كنيد، كه كسانى را كه اهل زكات بودند ولى آن را به نماينده‏ى خليفه ندادند و خود ميان فقراى قبيله‏شان تقسيم كردند، كافر مى‏دانند، با اين كه آن‏ها نه تنها منكر شهادتين نبودند، كه نماز هم مى‏گزاردند. اين حكم اهل تسنّن بر خلاف كتاب و سنّت است؛ چنان‏كه حكم اميرالمؤمنين عليه ‏السلام و شيعه‏ى حضرتش، موافق با كتاب و سنّت قطعى است، كه بخشى از آن بيان شد.
2ـ 7ـ 6) شيعه نيز در حكم خود در مورد مخالفان و دشمنان اميرالمؤمنين عليه ‏السلام از راه راست منحرف نشده‏اند؛ چرا كه رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم، ارتداد جمعى از صحابه را در دوره‏هاى پس از خود خبر داده بود. روايات متواترى در اين زمينه از پيامبر وارد شده است. از جمله در منابع اهل سنّت، بنگريد: صحيح مسلم 4 / 1792 و 1793 و 2195؛ همان كتاب 1 / 300 و 218؛ همان كتاب 1 / كتاب الطهاره، حديث 37، هم‏چنين ص 1794 تا 1796 و 1800؛ صحيح بخارى / 9، كتاب الفتن؛ همان كتاب 4 / 169 و 9 / 58؛ المصنّف عبدالرزّاق 11 / 406ـ 407؛ مسند احمد 3 / 39؛ الاستيعاب (در حاشيه‏ى الاصابه) / 159؛ كنزالعمّال 11 / 157 رقم 745 تا 747؛ همان كتاب 11 / 155 رقم 776؛ همان كتاب 7 / 231 رقم 2411 تا 2414 و 2481 و 2415 و 2476 و 2416 تا 2418 و 2424 و 2427 و 2472؛ مسند احمد 6 / 297 و 298؛ مغازى واقدى 1 / 310؛ تنوير الحوالك 1 / 51؛ مستدرك حاكم 1 / 76 تا 79.
در منابع شيعه نيز اين مضمون آمده، از جمله: الايضاح فضل‏بن شاذان /