دربارهى نويسنده
مرحوم آيتاللّه حاج ميرزا على احمدى ميانجى در چهارم محرّم 1345 قمرى (مطابق با 23 تير 1305 شمسى) در روستاى پور سخلو ـ از توابع شهرستان ميانهـ ديده به جهان گشود. پدر بزرگوارش مرحوم آخوند ملّاحسينعلى احمدى، از روحانيون پرتلاش منطقهى «اوچتپّه» بود كه در تبريز درس خوانده و به زادگاه بازگشته بود. وى در كنار اشتغال به كشاورزى، به هدايت مردم و رفع نيازهاى آنها مىپرداخت. مادر ايشان نيز دختر حاج سيّد زينالعابدين حسينى، فرزند حاج سيّد مهدى بود كه مردم او را به بزرگوارى مىشناختند. جدّ پدرى ايشان مرحوم شيخ احمد و پدر او مرحوم شيخ على نيز از روحانيون محبوب منطقه بودند.
آيتاللّه احمدى ميانجى، دروس ابتدايى را نزد پدرش و عموزادهاش فرا گرفت. در 12 سالگى براى ادامهى تحصيل عازم ميانه شد. چهار سال پس از آن به تبريز و چند ماه بعد به قم رفت، كه اين اقامت تا آخرين لحظات عمر، ادامه يافت. در قم، ابتدا در محضر اساتيدى همچون حضرات آيات: شيخ موسى زنجانى، سيّدحسن قاضى طباطبايى، شيخ احمد كافىالملك و سيّد شهابالدين مرعشى نجفى حاضر شد. سپس براى درس خارج، از آيات عظام بروجردى، محقّق داماد، گلپايگانى و ميرزا هاشم آملى علم آموخت و پس از رسيدن به مقام استنباط احكام، فقط به تدريس دروس سطح عالى حوزه اكتفا كرد. در خلال اين مدّت، با برخى از اساتيد حوزهى علميّهى قم، مانند حضرات آيات سيّد مهدى روحانى و سيّد موسى زنجانى، انس نزديك داشت. مرحوم آيتاللّه احمدى ميانجى در كنار دروس رايج حوزه، به تحقيقات تاريخى و كلامى نيز علاقه نشان داد و علاوه بر عمل، از طريق گفتار نيز پيوسته تذكّرات اخلاقى مىداد، كه متن مكتوب برخى از گفتارهاى ايشان در اين زمينه موجود است. ايشان، علاوه بر فعّاليّتهاى علمى، از تلاشهاى اجتماعى غفلت نداشت و آثارى در اين زمينه در قم و ميانه به جاى گذاشت؛ مانند صندوق قرضالحسنهى مهديّه، مؤسّسهى قالىبافى، صندوق ذخيرهى علوى، مؤسّسهى خيريّهى الزهراء. آيتاللّه احمدى ميانجى در وصيّتنامهى كوتاه خود،
