حقّ امر و نهى بر ايشان است. خداى تعالى در آيات متعدّدى به اين موضوع تصريح كرده است. ^۱
در يكى از اين آيات مى‏خوانيم:
و ما آتاكُمُ الرّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فانْتَهُوا.^۲آن‏چه رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمبه شما داد [ و به شما امر كرد] بگيريد [ و اطاعت كنيد ]و از آن‏چه شما را نهى كرد، پرهيز كنيد.
امام صادق عليه ‏السلام با استناد به اين گروه آيات، به تفويض مولويّت و مقام امر و نهى به رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلماشاره كرده، مى‏فرمايد:
إنّ اللّه‏ عزّ و جلّ أدّب نبيّه على محبّته، فقال:«وَ إنَّكَ لَعَلى خُلُق عَظِيم»^۳ثمَّ فوّض إليه فقال:«وَ ما آتاكُمُ الرّسولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا»^۴و قال عزَّ و جَلَّ:«مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أطاعَ اللّه‏َ^۵»^۶خداوند عزّوجلّ پيامبرش را بر محبّت خود تربيت كرد و فرمود:«و همانا تو داراى خلقى بس بزرگ هستى»سپس امور مردم را به او تفويض كرد و فرمود:«آن‏چه رسول خدا به شماداد، بگيريد [ و اطاعت كنيد] و از آن‏چه نهى فرمود، بپرهيزيد»و فرمود:«هر كس رسول خدا را اطاعت كند به يقين، خدا را اطاعت كرده است.»
البتّه برخى پنداشته‏اند مولويّت و حقّ امر و نهى، از شؤون نبوّت است. ^۷ امّا با بررسى واژه‏هاى «نبى» و «رسول» از نظر لغت و استعمال قرآنى، به روشنى فهميده مى‏شود كه اطاعتِ شخص نبى و رسول واجب نيست و انبيا و رسولان هيچ امر و نهى‏اى از خود ندارند. بلكه اطاعت از نبى و رسول هنگامى لازم مى‏شود كه پيامى از ناحيه‏ى خدا براى خلق داشته و امر به ابلاغ آن شده باشند. در واقع، آن‏چه