۲۸۴.مناقب ابن شهرآشوب :منقول است كه عابدان بصره ، مانند ايّوب سجستانى ، صالح مَزىّ ، عُتبَه علام ، حبيب قادسى ، مالك بن دينار ، ابوصالح اعمى ، جعفر بن سليمان ، ثابت بنانى ، رابعه و سُعدانه ، از خداوند به دعا خواستار باران شدند ؛ امّا نوميد بازگشتند . ناگاه جوانى ـ كه اندوه هايش او را غمگين ساخته بود ـ پيش آمد و چند دور پيرامون كعبه طواف كرد . سپس به سوى ما آمد و نام يكايك ما را گفت . گفتيم : «اى جوان ، لبّيك!».
گفت : «آيا در ميان شما كسى نيست كه خداى رحمان دوستش داشته باشد ؟».
گفتيم : «اى جوان ! از ما دعاست و از او اجابت» .
گفت: «از كعبه دور شويد كه اگر در ميان شما كسى شايسته اجابت خداى مهربان بود تاكنون اجابتش كرده بود» .
سپس به كعبه نزديك شد و به سجده افتاد . پس از آن، شنيدم كه در سجده اش مى گويد : «سرورم ! تو را به محبّتى كه نسبت به من دارى، سوگند مى دهم كه بر آنان باران ببارانى» . هنوز سخنش تمام نشده بود كه باران، چون دهانه گشوده مشك ها بر ايشان فرو ريخت. سپس در حالى كه اين اشعار را مى خواند از پيش ما رفت:
«هركه پروردگار را بشناسد و بى نيازش نكند /
شناخت پروردگارش [از ديگران ] ، او شوربخت است .
عارف در فرمانبرى ، از آنچه بدو رسد زيان نمى كند /
در طاعت خدا و رنجى كه در اين راه مى بيند
بنده را با عزّت توانگر چه كار /
در حالى كه همه عزّت ، از آنِ پرهيزگار است ؟» .
درباره نام آن جوان پرسيدند، گفتند: «اين،زين العابدين است».
