۲۸۹.امام سجّاد عليه السلام :خردمندان ، در حقيقتْ كسانى هستند كه انديشه شان را به كار بستند ، تا آن كه از آن ، خدا دوستى را به ميراث بردند ؛ زيرا چون قلبْ خدا دوستى را به ميراث بَرَد ، روشنى گيرد و لطف و توجّه به سويش بشتابد . پس چون به
منزلت لطف و توجّه برسد ، از فايده مندان گردد ؛ يعنى حكيمانه سخن گويد . پس چون حكيمانه سخن بگويد ، داراى هشيارى و زيركى شود. پس چون به منزلتِ زيركى برسد،آن را در راه قدرت به كار برد و چون زيركى را در قدرت به كار بَرَد ، طبقات هفتگانه را بشناسد و چون به اين منزلت برسد ، انديشه اش با لطف ، حكمت و بيانْ همراه شود و آنها را به كار بندد و چون به اين منزلت برسد ، خواسته و دوستى اش را در راه خالق خود قرار دهد . پس چون چنين كرد ، به منزلتِ بزرگ تر مى رسد و خدا را باچشمِ دلش مى بيند و حكمت را از راهى جز راه حكيمان به ميراث بَرَد ، و علم را از راهى جز راه عالمان به ميراث بَرَد و صدق را از راهى جز راه صدّيقان به ميراث بَرَد .

۲۸۹.عنه عليه السلام :إنَّما اُولُو الأَلبابِ الَّذينَ عَمِلوا بِالفِكرَةِ حَتّى وَرِثوا مِنهُ حُبَّ اللّهِ ؛ فَإِنَّ حُبَّ اللّهِ إذا وَرِثَهُ القَلبُ استَضاءَ ، وأسرَعَ إلَيهِ اللُّطفُ ، فَإِذا نَزَلَ مَنزِلَةَ اللُّطفِ صارَ مِن أهلِ الفَوائِدِ ؛ تَكَلَّمَ بِالحِكمَةِ ، فَإِذا تَكَلَّمَ بِالحِكمَةِ صارَ صاحِبَ فِطنَةٍ ، فَإِذا نَزَلَ مَنزِلَةَ الفِطنَةِ عَمِلَ بِها فِي القُدرَةِ ، فَإِذا عَمِلَ بِها فِي القُدرَةِ
عَرَفَ الأَطباقَ السَّبعَةَ ، فَإِذا بَلَغَ إلى هذِهِ المَنزِلَةِ صارَ يَتَقَلَّبُ فِكرُهُ بِلُطفٍ وحِكمَةٍ وبَيانٍ ، فَإِذا بَلَغَ هذِهِ المَنزِلَةَ جَعَلَ شَهوَتَهُ ومَحَبَّتَه ^۱ في خالِقِهِ ، فَإِذا فَعَلَ ذلِكَ نَزَلَ المَنزِلَةَ الكُبرى ؛ فَعايَنَ رَبَّهُ في قَلبِهِ ، ووَرِثَ الحِكمَةَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ الحُكَماءُ ، ووَرِثَ العِلمَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ العُلَماءُ ، ووَرِثَ الصِّدقَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ الصِّدّيقونَ . ^۲