۱۰۴.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : كسى كه به آنچه در دست مردم است ، چشم بدوزد، اندوهش طولانى و افسوسش ماندگار مى‏گردد .

۱۰۵.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : اشتياق به دنيا ، غصّه و اندوه را فراوان مى‏كند و بى‏رغبتى به دنيا ، دل و تن را آسوده مى‏سازد .

۱۰۶.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : كسى كه شيفته دنياست ، من سه چيز را براى وى تخلف‏ناپذير به شمار مى‏آورم : فقرى كه هيچ گاه به بى‏نيازى نينجامد ، دلْ‏مشغولى‏اى كه هرگز از آن رها نگردد و غم و اندوهى كه پايان نپذيرد .

۱۰۷.امام على عليه السلام : خوشا آن كه عبادت و دعايش را براى خدا خالص سازد و دلش را به آنچه ديدگانش مى‏بينند، مشغول نگرداند و ياد خدا را به جهت آنچه گوش‏هايش مى‏شنوند، وا ننهد و سينه‏اش را به خاطر آنچه به ديگران داده شده، محزون ننمايد .

۱۰۸.امام على عليه السلام : اشتياق به آخرت ، در نزد خداوند، خوشى و آسودگى را به دنبال مى‏آورد و اشتياق به دنيا، گرفتارى و اندوه به بار مى‏نشاند .

۱۰۴.رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله : مَن نَظَرَ إلى‏ ما في أيدِي النّاسِ طالَ حُزنُهُ ودامَ أسَفُهُ .^۱

۱۰۵.عنه صلى اللَّه عليه و آله : الرَّغبَةُ فِي الدُّنيا تُكثِرُ الهَمَّ وَالحُزنَ ، وَالزُّهدُ فِي الدُّنيا يُريحُ القَلبَ وَالبَدَنَ .^۲

۱۰۶.عنه صلى اللَّه عليه و آله : أنَا زَعيمٌ بِثَلاثٍ لِمَن أكَبَّ عَلَى الدُّنيا : بِفَقرٍ لا غِناءَ لَهُ ، وبِشُغلٍ لا فَراغَ لَهُ ، وبِهَمٍّ وحُزنٍ لَا انقِطاعَ لَهُ .^۳

۱۰۷.الإمام عليّ عليه السلام : طوبى‏ لِمَن أخلَصَ للَّهِ‏ِ العِبادةَ وَالدُّعاءَ ، ولَم يَشغَل قَلبَهُ بِما تَرى‏ عَيناهُ ، ولَم يَنسَ ذِكرَ اللَّهِ بِما تَسمَعُ اُذُناهُ ، ولَم يَحزُن صَدرَهُ بِما اُعطِيَ غَيرُهُ .^۴

۱۰۸.عنه عليه السلام : الرَّغبَةُ بِالآخِرَةِ عِندَ اللَّهِ تورِثُ الرَّوحَ وَالرَّاحَةَ ، وَالرَّغبَةُ فِي الدُّنيا تورِثُ الهَمَّ وَالحُزنَ .^۵