۱۰۹.امام على عليه السلام : بپرهيزيد از اين كه دنيا بر جانتان چيره شود؛ زيرا پيامد زودهنگام آن، ناگوارى است و نتيجه ديررس آن، اندوه است .

۱۱۰.امام على عليه السلام : دنيا ، سايه ابر است ؛ رؤيايى است كه خفته مى‏بيند؛ شادىِ پيوسته به غم و عسل آميخته به زهر است؛ زداينده نعمت‏ها و خورنده ملّت‏ها و جلب كننده رنج‏هاست .

۱۱۱.امام على عليه السلام : هر كس دنيا همّ و غم او باشد ، دشوارى و اندوهش در روز رستاخيز، بسيار خواهد بود .

۱۱۲.امام على عليه السلام : كالاى دنيا هيزمى بيش نيست ... . كسى كه لباس شيفتگى به آن را بپوشد ، دلش پر از غم‏هايى شود كه در ميانه دلش برقصند همچون رقصيدن كف و خاشاك ، هنگام گذر از سر پيچ و خم درّه‏ها ، خواهشى [ دنيوى ]اندوهگينش مى‏كند و خواهشى ديگر سرگرمش مى‏سازد و چنين است تا سرانجام ، راه نَفَسش مى‏گيرد [و مى‏ميرد].

۱۰۹.عنه عليه السلام : إيّاكُم وغَلَبَةَ الدُّنيا عَلى‏ أنفُسِكُم ؛ فَإِنَّ عاجِلَها نَغصَةٌ^۱ ، وآجِلَها غُصَّةٌ . ^۲

۱۱۰.عنه عليه السلام : إنَّ الدُّنيا ظِلُّ الغَمامِ ، وحُلُمُ المَنامِ ، وَالفَرَحُ المَوصولُ بِالغَمِّ ، وَالعَسَلُ المَشوبُ بِالسَّمِّ ، سَلّابَةُ النِّعَمِ ، أكّالَةُ الاُمَمِ ، جَلّابَةُ النِّقَمِ .^۳

۱۱۱.عنه عليه السلام : من كانَتِ الدُّنيا هَمَّهُ طالَ يَومَ القِيامَةِ شَقاؤُهُ وغَمُّهُ .^۴

۱۱۲.عنه عليه السلام : مَتاعٌ الدُّنيا حُطامٌ‏^۵ . . . مَنِ استَشعَرَ شَغَفَها^۶ مَلَأت قَلبَهُ أشجاناً ، لَهُنَّ رَقصٌ عَلى سُوَيداءِ قَلبِهِ كَرَقيصِ‏^۷ الزُّبدَةِ^۸ عَلى‏ أعراضِ المَدرَجَةِ ، هَمٌّ يَحزُنَه وهَمٌّ يَشغَلُهُ ، كَذلِكَ حَتّى‏ يؤخَذَ بِكَظمِهِ‏^۹ .^۱۰