ه - نماز
۳۱۲.مسند ابن حنبل- به نقل از حُذَيفه -: هر گاه چيزى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را اندوهگين مىكرد، ايشان به نماز مىايستاد .
۳۱۳.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : هيچ بندهاى نيست كه به زمانهاى برپايىِ نماز و محلهاى قرار گرفتن خورشيد، توجّه شايان داشته باشد ، مگر اين كه آسودگى هنگام مرگ، و پايان يافتن گرفتارىها و اندوهها، و نجات از آتش را برايش ضمانت كنم .
۳۱۴.كتاب من لايحضره الفقيه : امام زين العابدين عليه السلام هرگاه پيشامدى او را اندوهگين مىساخت ، دو جامه از زبرترين و درشتترين جامههايش را مىپوشيد. سپس در آخر شب ، دو ركعت نماز مىخواند و در آخرين سجدهاش ، صد مرتبه تسبيح و صد مرتبه حمد و صد مرتبه «لا إله إلّا اللَّه» و صد مرتبه تكبير مىگفت و آن گاه به همه گناهانش اعتراف مىكرد . آنهايى را كه به ياد داشت ، در سجدهاش براى خداوند - تبارك و تعالى - به زبان مىآورد و آنهايى را كه به ياد نداشت ، به طور كلّى مىگفت. سپس به درگاه خداوند عزّ وجلّ دعا مىكرد و زانوانش را برهنه بر زمين مىنهاد .
۳۱۵.امام صادق عليه السلام : چه چيز ، هر يك از شما را باز مىدارد كه چون غمى از غمهاى دنيا بر او وارد مىگردد ، وضو بگيرد ، سپس به مسجد بيايد و دو ركعت نماز بگزارد و در آن ، خدا را بخواند؟ آيا نشنيدهاى كه خداوند متعال مىفرمايد : (از شكيبايى و نماز ، مدد جوييد)؟
۳۱۶.امام رضا عليه السلام : هر گاه پيشامد ناگوارى، تو را غمگين ساخت، دو ركعت نماز بگذار ، و در ركعت نخست، سوره حمد و آية الكرسى و در ركعت دوم، سورههاى حمد و قدر بخوان. سپس قرآن را برگير و بر فراز سر خود قرار ده و بگو : «پروردگارا! به حقّ كسى كه او را به سوى آفريدگانت فرستادى و به حقّ هر آيهاى كه در اين (قرآن) است و به حقّ هر كسى كه او را در آن ستودهاى و بر تو حق دارد ، و به حقّى كه تو بر او دارى ، و البته ما كسى را نمىشناسيم كه بيش از تو حقّ تو را بشناسد . اى سرورم! اى خدا! (ده بار)، به حقّ محمّد (ده بار)، به حقّ على (ده بار)، به حقّ فاطمه (ده بار)، به حقّ امام بعدى» و هر امامى را تا رسيدن به امام برحقّى كه امام زمان توست ، برمىشمارى (هر كدام، ده بار). در اين صورت، هنوز از جاى خود برنخاستهاى كه خداوند، حاجتت را برآورده مىسازد .
