ر . ك : ص 225 (فصل چهارم : درمان اندوه / درمان اعتقادى / ايمان) .
ب - اعتماد كردن به فضل خدا
قرآن
(بگو : [نزول قرآن] به فضل خدا و رحمت اوست . پس بايد بدان شادمان باشند كه آن، از هر چه گردآورى مىكنند، بهتر است) .
حديث
۴۰۱.امام على عليه السلام : خداوند در باره من و يارانم چنين فرو فرستاده است : ( از ميان مؤمنان، مردانى هستند كه بر سر عهدى كه با خدا بستند، صادقانه ايستادند . پس برخى از آنان، [عهد خود را] تا پايان ادا كردند [و به شهادت رسيدند] و گروهى ديگر در انتظار [شهادت]اند و [عهد خود را] هرگز تغيير ندادند ) . به خدا سوگند من در انتظارم و [عهد خود را ]هرگز تغيير ندادهام ! سپس ما را به فضل و كرم خود ، وعده پاداش داده و فرموده است : ( بگو : به فضل خدا و رحمت اوست . پس بايد بدان شادمان باشند كه آن ، از هر چه گردآورى مىكنند، بهتر است ) . اكنون زمان آن فرا رسيده تا براى آنچه بر من رخ داده ، به نعمت پروردگارم شادمان باشم .
۴۰۲.پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله : خداوند عزّ وجلّ فرمود : « ... از ميان بندگان مؤمن من ، كسى هست كه در عبادت من مىكوشد و از بستر خود برمىخيزد و بالين خوش را رها مىسازد و شبها به عبادت من مىپردازد و خود را در راه بندگى من، به رنج مىافكند ؛ امّا من از روى لطف به او و براى حفظ او ، يكى دو شب، چُرت را بر وى مسلّط مىكنم و او مىخوابد و صبح برمىخيزد و نمازش را مىخواند، در حالى كه از خود در خشم است و خويش را سرزنش مىكند . اگر رهايش كنم تا همچنان به عبادت من ادامه دهد، دچار خودپسندى مىشود و خودپسندى، موجب مىشود تا به كارهايش مغرور گردد و بدين سان ، آنچه مايه هلاكت اوست، به وى در مىرسد؛ زيرا به اعمال خويش مغرور مىگردد و چندان از خود راضى مىشود كه گمان مىبَرَد از همه عبادتپيشگان، برتر است، و در عبادتش مرز تقصير (كوتاهى) را پشت سر گذاشته است . در اين هنگام، از من دور مىگردد، در حالى كه خيال مىكند در حال نزديك شدن به من است . پس آنها كه براى ثواب من عمل مىكنند ، نبايد به اعمالى كه انجام مىدهند، تكيه كنند؛ زيرا اگر بسيار بكوشند و خود را به زحمت بيندازند و همه عمر خويش را در عبادت من سپرى سازند، باز حقّ آن را ادا نمىكنند و به كُنه بندگى من كه بدان، كرامت من و نعمتهاى بهشتىام و برترين درجات در كنار مرا مىجويند ، نخواهند رسيد ؛ بلكه بايد به رحمت و بخشايش من اعتماد كنند و به فضل من دلشاد باشند و به خوشگمان بودن به من اطمينان كنند ؛ زيرا در اين صورت، رحمت من نصيبشان مىشود و خشنودى من بدانها مىرسد و آمرزش من ، جامه عفوم را بر تنشان مىكند . همانا من خداى بخشنده بخشايشگرم و به اين وصف، ناميده شدم» .
