۶۵۴.حلية الأولياء- به نقل از اَ نَس -: پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به پسر خويش ابراهيم - كه در آغوشش در حال جان كندن بود - ، نگريست و اشك از چشمانش سرازير شد . عبد الرحمان گفت : اى پيامبر خدا ! شما ما را از گريستن نهى كردهايد؛ ولى خود مىگرييد ؟!
فرمود : «من شما را از اين كار نهى نكردم . اين، رحم است و كسى كه رحم نداشته باشد، مورد رحم [الهى ]قرار نمىگيرد» .
۶۵۵.امام صادق عليه السلام : سلمان گفت : از شش چيز تعجّب كردم : سه چيز مرا مىخندانند و سه چيز به گريهام مىاندازند . آن سه چيز كه مرا مىگريانند ، فراق عزيزانم محمّد صلى اللَّه عليه و آله و گروه اوست ، و وحشت قبر (/ قيامت) ، و ايستادن در برابر خداوند عزّ وجلّ . و آن سه چيز كه موجب خندهام مىشوند ، طالب دنياست، در حالى كه مرگ در طلب اوست ، و غافلى كه در مورد او غفلت نمىشود ، و كسى كه صدايش به خنده بلند مىشود، در حالى كه نمىداند آيا خدا از او خشنود است يا ناخشنود .
ر . ك : دانشنامه قرآن و حديث : ج 14 ص 127 (گريستن براى از دست دادن نيكان)
و ص 131 (گريستن در فراق عزيزان) و ص 149 (خاستگاهاى گريه پسنديده / دل رحمى) .
8 / 8
غصه از گمراهى كافران
قرآن
(اگر به اين گفتار ايمان نياورند ، گويى از سر غمخوارى، مىخواهى خود را به خاطر كارهايشان هلاك گردانى !) .