اين كاربرد را هميشگى دانسته، نه غالبى. ^۱ راغب، تصريح مى‏كند كه در آيات : (إِنَّآ أَنزَلْنَهُ فِى لَيْلَةٍ مُّبَرَكَةٍ ؛^۲ما آن را در شبى فرخنده فرو فرستاديم) و (شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِى أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْءَانُ ؛^۳ماه رمضان كه در آن قرآن فرو فرستاده شده است) و (إِنَّآ أَنزَلْنَهُ فِى لَيْلَةِ الْقَدْرِ ؛^۴ما آن را در شب قدر فرو فرستاديم) ، تعبير «انزال» آمده و نه «تنزيل»؛ زيرا بر اساس روايات، قرآن، يكباره به آسمان دنيا و سپس به تدريج بر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نازل شده است. تفاوت ميان انزال و تنزيل را قرآن‏پژوهان و لغويانى ديگر همانند: زمخشرى، ^۵ابوالبقاء، ^۶ طبْرِسى، ^۷ زركشى ^۸ و علامه طباطبايى ^۹پذيرفته‏اند. علامه طباطبايى از اين رأى، همراه ديگر شواهد، براى اثبات نزول دفعى حقيقت قرآن بر قلب پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در شب قدر، سود جسته است. ^۱۰
سه. بنا بر روايات، جبرئيل عليه السلام در روزى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله مبعوث شد، وضو و نماز را به او آموخت و پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در همان روز، نماز گزارد. ^۱۱ از سويى ديگر، از پيامبر، نقل است كه نماز بدون فاتحة الكتاب، روا نيست. ^۱۲ هيچ روايتى نيز در دست نيست كه از اقامه نمازى بدون سوره حمد در اسلام گزارش كرده باشد. از جمع اين روايات بر مى‏آيد كه سوره حمد در ماه رجب نخستين سال بعثت نازل شده است. اين را نيز