به واكنش ما بستگي تام دارد؛ نه عوامل بيروني. از اين رو، نمي‌توان نسبت به نوع واکنش‌ها بي‌تفاوت بود و آن را ساده انگاشت.
افسوس در ناخوشايندي‌ها و خوش‌گذراني در خوشايندي‌ها دو پديده مهم زندگي هستند كه پيامدهاي ناگواري به بار مي‌آورند. برخي افراد، هنگام ناخوشايند زندگي بردباري خود را از دست داده، دچار حالت حسرت و افسوس و بي‌تابي و ناراحتي‌هاي شديد مي‌شوند؛ ^۱ به گونه‌اي که تعادل خود را از دست داده و لب به شکايت و اعتراض مي‌گشايند و ^۲ آنچه که نبايد انجام دهند، انجام دهند. ^۳
هنگام خوشايند زندگي نيز برخي آن‌قدر خوشحال و خرسند مي‌شوند که تعادل خود را از دست داده و از يک سو در خوشي‌کردن از حد گذشته و در خرج کردن زياده روي مي‌کنند ^۴ و دچار حالت ترف و بطر مي‌شوند، ^۵ و از سوي ديگر، نسبت به وظايف خود در اين دوره کوتاهي مي‌کنند ^۶ و در مجموع، خود را آلوده به گناه مي‌کنند.
نکته مهم، پيوستگي اين دو حالت با يکديگر است؛ بدين معنا که اگر کسي در حالت خوشايند دچار بدمستي و خوش‌گذراني گردد، بدون ترديد در حالت ناخوشايند نيزدچار بي تابي و نابردباري خواهد شد.
قرآن كريم در چند آيه به اين دو پديده نابهنجار پرداخته است. در آيه 36 سوره روم به خرسندي انسان در نعمت‌ها و نااميدي او در بلاها پرداخته شده است:
(وَإِذَا أَذَقْنَا النَّاسَ رَحْمَةً فَرِحُوا بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ إِذَا هُمْ يَقْنَطُونَ(.
و در آيه 48 سوره شوري، گذشته از خرسندي در نعمت‌ها، به ناسپاسي انسان در سختي‌ها اشاره شده است:
(وَإِنَّا إِذَا أَذَقْنَا الْإِنسَانَ مِنَّا رَحْمَةً فَرِحَ بِهَا وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ فَإِنَّ الْإِنسَانَ كَفُورٌ(.
و اما در آيات نهم و دهم سوره هود، براي دوران خوشايند زندگي گذشته از خرسندي، به فخر فروشي و براي دوران ناخوشايند هر دو ويژگي ناسپاسي و نااميدي بيان شده است:
(وَلَئِنْ أَذَقْنَا الإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ * وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ(.