2. بديهى بودن مسئله مهدويت:

مهدويت با تمام ابعادش و اينكه فردى از ذريه پيامبر صلى الله عليه و آله وسلم به نام مهدى عليه السلام در آخر الزمان قيام كرده و زمين را پر از عدل و داد مى كند، چنان واضح و ثابت در ميان جامعه اسلامى بوده كه تنها سؤال موجود در رابطه با تطبيق آن بر مورد خارجى خود بوده است، و لذا در روايتى كه از حضرت عبدالعظيم رسيده چنان امر حكومت عدل عالمى و قيام حضرت را طبيعى و مسلّم گرفته كه تنها سؤال او از امام خود در تطبيق بر مصداق خارجى است.
شيخ صدوق رحمه الله از حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام نقل مى كند: «قال: قلت لمحمد بن على بن موسى عليهم السلام: يا مولاى! إنّى لأرجو أن تكون القائم من أهل بيت محمد الذى يملأ الأرض قسطاً و عدلاً كما ملئت ظلماً و جوراً...؛^۱حضرت عبدالعظيم عليه السلام به امام جواد عليه السلام عرض مى كند: اى مولاى من! اميدوارم كه شما قائم از اهل بيت محمد باشيد كه زمين را پر از عدل و داد مى كند؛ همان گونه كه پر از ظلم و جور شده باشد...».

3. اهل بيت عليهم السلام زمينه سازان ظهور:

از مجموعه رواياتى كه به واسطه حضرت عبدالعظيم عليه السلام و ديگران از امامان شيعه در رابطه با قضيه مهدويت رسيده، استفاده مى شود كه امامان زمينه ساز غيبت و ظهور امام زمان عليه السلام بوده اند؛ از باب نمونه در حديثى كه به آن اشاره شد، امام جواد عليه السلام به مخفى بودن ولادت، غيبت شخصى، حرمت نام بردن اسم او و ديگر خصوصيات قيام امام زمان عليه السلام اشاره كرده تا اينكه هنگام مواجعه مردم با عصر امام زمان عليه السلام اين امور براى آنان نامأنوس و عجيب نباشد.