کافی، مهم ترین کتاب حدیثی شیعه است، برخی از احادیث این بوستان معنوی، گلچین و سند و متن آنها تبیین، و ارائه شده است

جلسه 17 کافی خوانی

حدیث :

بَابُ الْمُصَافَحَةِ

۲۰۹۹/ ۸. عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ:

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ حَدِّ الْمُصَافَحَةِ، فَقَالَ: «دَوْرُ نَخْلَةٍ».

ترجمه :

هشام بن سالم گويد: از امام صادق عليه السلام حد مصافحه را پرسيدم، فرمود: گردش درو درخت خرماست (يعنى اگر چه بمقدار گردش دور درخت خرما از يك ديگر جدا شوند مستحب است با يك ديگر مصافحه كنند).

الكافي (ط - دارالحديث): ج‏۳، ص ۴۶۲

حدیث :

۲۱۰۰/ ۹. مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى‏، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى‏، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنْ عَمْرٍ و الْأَفْرَقِ، عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ:

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «يَنْبَغِي لِلْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا تَوَارى‏ أَحَدُهُمَا عَنْ صَاحِبِهِ بِشَجَرَةٍ، ثُمَّ الْتَقَيَا، أَنْ يَتَصَافَحَا».

ترجمه :

امام باقر عليه السلام فرمود: براى مؤمنين سزاوار است كه چون يكى از آنها از رفيقش بفاصله درختى نهان شد و سپس بهم برخوردند مصافحه كنند.

الكافي (ط - دارالحديث): ج‏۳، ص ۴۶۲

حدیث :

۲۱۰۶/ ۱۵. عَنْهُ، عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ، عَنْ أَيْمَنَ بْنِ مُحْرِزٍ:

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «مَا صَافَحَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ رَجُلًا قَطُّ، فَنَزَعَ يَدَهُ حَتّى‏ يَكُونَ هُوَ الَّذِي يَنْزِعُ يَدَهُ مِنْهُ».

ترجمه :

امام صادق عليه السلام فرمود: رسول خدا صلى الله عليه و آله هرگز با مردى مصافحه نميكرد، جز آنكه دست خود را از دست او نميكشيد، تا وقتى كه او دست خود را از دست حضرت ميكشيد.

الكافي (ط - دارالحديث): ج‏۳، ص ۴۶۶

حدیث :

۲۱۱۲/ ۲۱. عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى‏، عَنْ يُونُسَ، عَنْ رِفَاعَةَ، قَالَ:

سَمِعْتُهُ يَقُولُ: «مُصَافَحَةُ الْمُؤْمِنِ أَفْضَلُ مِنْ مُصَافَحَةِ الْمَلَائِكَةِ».

ترجمه :

رفاعه گويد: شنيدم امام عليه السلام ميفرمود: مصافحه كردن مؤمن از مصافحه ملائكه بهتر است (كنايه از اينكه مقام مؤمن از مقام فرشته برتر است).

الكافي (ط - دارالحديث): ج‏۳، ص ۴۶۹

حدیث :

۲۱۲۲/ ۲. مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى‏، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ بْنِ بَزِيعٍ، عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ، عَنْ يَزِيدَ بْنِ عَبْدِ الْمَلِكِ:

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «تَزَاوَرُوا؛ فَإِنَّ فِي زِيَارَتِكُمْ إِحْيَاءً لِقُلُوبِكُمْ، وَ ذِكْراً لِأَحَادِيثِنَا؛ وَ أَحَادِيثُنَا تُعَطِّفُ بَعْضَكُمْ عَلى‏ بَعْضٍ، فَإِنْ أَخَذْتُمْ بِهَا رَشَدْتُمْ وَ نَجَوْتُمْ، وَ إِنْ تَرَكْتُمُوهَا ضَلَلْتُمْ وَ هَلَكْتُمْ، فَخُذُوا بِهَا، وَ أَنَا بِنَجَاتِكُمْ زَعِيمٌ».

ترجمه :

امام صادق عليه السلام فرمود: بزيارت يك ديگر رويد زيرا زيارت شما از يك ديگر زنده گردانيدن دلهاى شما و ياد نمودن احاديث ماست، و احاديث ما شما را بهم متوجه مى‏سازد، پس اگر بآنها عمل كنيد، هدايت و نجات يابيد. و اگر آنها را ترك كنيد گمراه و هلاك شويد، پس بآنها عمل كنيد، و من ضامن نجات شمايم.

الكافي (ط - دارالحديث): ج‏۳، ص ۴۷۶

حدیث :

۲۱۲۵/ ۵. عَنْهُ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ، عَنْ مُيَسِّرٍ:

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: قَالَ لِي: «أَ تَخْلُونَ وَ تَتَحَدَّثُونَ، وَ تَقُولُونَ مَا شِئْتُمْ؟» فَقُلْتُ: إِي وَ اللَّهِ، إِنَّا لَنَخْلُو وَ نَتَحَدَّثُ، وَ نَقُولُ مَا شِئْنَا، فَقَالَ: «أَمَا وَ اللَّهِ، لَوَدِدْتُ أَنِّي مَعَكُمْ فِي بَعْضِ تِلْكَ الْمَوَاطِنِ؛ أَمَا وَ اللَّهِ، إِنِّي لَأُحِبُّ رِيحَكُمْ وَ أَرْوَاحَكُمْ، وَ إِنَّكُمْ عَلى‏ دِينِ اللَّهِ وَ دِينِ مَلَائِكَتِهِ، فَأَعِينُوا بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ».

ترجمه :

ميسر گويد: امام باقر عليه السلام بمن فرمود: آيا شما خلوت ميكنيد و گفتگو مى‏نمائيد و هر چه خواهيد مى گوئيد؟ عرضكردم: آرى بخدا كه ما خلوت مى‏كنيم (در مجلس خالى از مخالف و بيگانه انجمن مى‏كنيم) و گفتگو نموده هر چه خواهيم (از مختصات شيعه) مى‏گوئيم، فرمود: همانا بخدا من دوست دارم كه در بعضى از آن مجالس با شما باشم، همانا بخدا كه من بوى شما و نسيم شما (عقايد و اقوال شما) را دوست دارم، و شمائيد كه دين خدا و دين ملائكه او را داريد، پس (مرا بشفاعت و كفالت خود با) پرهيز از حرام و كوشش در طاعات كمك كنيد

الكافي (ط - دارالحديث): ج‏۳، ص ۴۷۸

حدیث :

۲۱۴۵/ ۲. عَنْهُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِيَادٍ، قَالَ: حَدَّثَنِي خَالِدُ بْنُ يَزِيدَ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ‏ عُمَرَ:

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: «إِنَّ اللَّهَ- عَزَّ وَ جَلَّ- خَلَقَ خَلْقاً مِنْ خَلْقِهِ، انْتَجَبَهُمْ لِقَضَاءِ حَوَائِجِ فُقَرَاءِ شِيعَتِنَا لِيُثِيبَهُمْ عَلى‏ ذلِكَ الْجَنَّةَ، فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تَكُونَ مِنْهُمْ، فَكُنْ». ثُمَّ قَالَ: «لَنَا وَ اللَّهِ رَبٌّ نَعْبُدُهُ، لَا نُشْرِكُ بِهِ شَيْئاً».

ترجمه :

مفضل بن عمر گويد امام صادق عليه السلام فرمود: همانا خداى عز و جل دسته‏ئى از مخلوقش را آفريده و ايشان را براى قضاء حوائج شيعيان فقير ما انتخاب فرموده تا در برابر آن بهشت را بايشان پاداش دهد، پس اگر توانى از آنها باش. سپس فرمود: بخدا ما را پروردگاريست كه او را پرستش كنيم و چيزى را شريك او نسازيم.

الكافي (ط - دارالحديث): ج‏۳، ص ۴۹۳

  • جلسه 17 کافی خوانی (دانلود)