درآمدی بر زمینه‌های نوستالژی در نهج البلاغه

نشریه : پژوهش نامه علوی

نویسنده : پديدآورنده : رمضان رضایی
پديدآورنده : یدالله رفیعی

سال هفتم / شماره پیاپی 14 / صفحه 41-57

چکیده :

نوستالژی یک حالت روحی بوده و یکی از رفتارهای ناخود آگاه انسان به شمار می ­آید که در پی انگیزش­ های فردی یا اجتماعی و سیاسی به وجود می ­آید. امام علی(ع) نیز به عنوان یک انسان که در جامعه خویش زندگی می ­کرد و واقعیت ­های آن را ملاحظه می­ نمود، گاهی چنین حسی برایش دست می­ داد. مرور گذاری کتاب نهج البلاغه بیانگر انعکاس حس غربت امام به خاطر رخدادهای جامعه پیرامونش است. نیرنگ دشمنان، ساده لوحی سپاهیان، دغدغه آینده مردم، نگرانی به خاطر تساهل دینی و کاهلی در اجرای احکام و انحراف جامعه از مسیر اصلی، چیزهایی بود که بیشتر بدان حس دامن می ­زد. پژوهش حاضر با تکیه بر روش تحلیلی ـ توصیفی سعی دارد به این پرسش اصلی پاسخ بگوید که حس نوستالژیک امام در نهج ­البلاغه چگونه منعکس شده است؟ یافته­ های پژوهش بیانگر آن است که ابعاد گوناگون نوستالژی در نهج ­البلاغه انعکاس یافته است و دو بعد سیاسی و دینی نوستالژیک بیشتر از سایر جنبه­ ها مشهود است.

کلیدواژه‌های مقاله :امام علی(ع)؛ نهج البلاغه؛ نوستالژی