عنايت مى كند :
«وَ الَّذِينَ جَـهَدُواْ فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا .۱
آنان كه همه توان خود را در راه ما به كارگيرند ، هر آينه به طور حتم ، آنان را به راه هاى خود رهنمون مى شويم» .
در اين مورد امام على عليه السلام مى فرمايد :
مَن كانَ مَقْصَدُهُ الحَقَّ أدرَكَهُ و لَو كانَ كَثِيرَ اللَّبسِ.۲كسى كه مقصد او حق باشد ، به آن مى رسد ، گرچه آن مقصد بسيار مشتبه و رسيدن به آن دشوار باشد.
6 . اخلاص
رهنمود ششم براى روشن ماندن چراغ بصيرت ، اخلاص است .
مقصود از اخلاص اين است كه حركت انسان در راه تكامل براى خدا باشد نه به انگيزه هاى نفسانى . با تحقق اين شرط است كه تداوم روشنايى چراغ بصيرت ، قطعى و وصول انسان به قلّه كمال انسانى ، حتمى مى شود . به عبارت ديگر اجتناب از موانع شناخت ، در تداوم خود نيازمند تقوا و زهد است و تقوا و زهد در تداوم نيازمند عمل است و عمل در تداوم به جهاد نياز دارد و جهاد در صورتى مى تواند نقش خود را در تداوم بصيرت و تكامل انسان ايفا نمايد كه توأم با اخلاص باشد؛ همان شرطى كه با كلمه «فينا» در آيه 69 سوره عنكبوت به آن اشاره شده است ؛ يعنى : جهاد و به كارگيرى همه توان در انجام آنچه انسان آن را درست مى داند ، در صورتى موجب هدايت قطعى او مى شود كه در راه خدا و براى خدا و همراه با اخلاص باشد .
