امام رضا علیه السلام
لا يَكونُ ما تَمُدّونَ إلَيهِ أعناقَكُم حَتّى تُمَيَّزوا وتُمَحَّصوا، فَلا يَبقَى مِنكُم إلاَّ القَليلُ، ثُمَّ قَرأَ «الم * أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا ءَامَنَّا وَ هُمْ لاَ يُفْتَنُونَ» .
«آنچه به سويش گردن مىكشيد [و منتظرش هستيد]، واقع نخواهد شد تا آن كه غربال و تصفيه شويد، چنان كه از شما جز اندكى باقى نمىماند» و سپس اين آيه را خواند: «الف، لام، ميم. آيا مردم پنداشتند كه تا گفتند ايمان آورديم، رها مىشوند و مورد آزمايش قرار نمىگيرند؟».
الإرشاد : ج2 ص375
اراده الهی در اندیشه امامیه نخستین
منشأ عصمت از گناه و خطا
کلام شیعه در پژوهش های غربی
اندیشههای کلامی خاندان اعین
تدوین مداخلات روان شناختی، مراحل و شیوه تدوین
درآمدی بر نظریه حدوث اسماء الهی
بر بال خاطرات
دانشنامه قرآن و حديث 1
موسوعة الاحادیث الفقهیة عند المذاهب الاسلامیة