در مورد فتح مکّه روایت زیر را نقل کرده اند. منبع آن کجاست؟ وقتی پیامبر با لشکر مسلّحش به نزدیکی مکّه رسید، زنی با کوزه ی آب از شهر بیرون آمده بود. تا چشمش به لشکر انبوه و مسلّح افتاد، لرزید و گفت: «این همان کسی است که با آن همه اهانت بیرونش کردند، حالا برگشته و چه انتقامی از این مردم خواهد کشید و عجب دماری از روزگارشان خواهد درآورد.» پیغمبر اکرم(ص) متوجّه ترس زن شد. خود را از مرکب به زیر انداخت و صورتش را روی خاک گذاشت و گفت: «خدایا، نظر من به این ها نظر رأفت و رحمت است. از من نترسید. من جنبۀ نبوّت دارم، نه کبکبۀ سلطنت. من نظری جز رحم و عطوفت بر شما ندارم...» (حبل متین، آیت الله ضیاء آبادی، ج 3، ص 262 ـ 263)

منظور پیامبر اکرم(ص) از این حدیث چیست؟ لَیسَ فی امَّتِی رَهبانِیةٌ، و لا سِیاحَةٌ، و لا زَمٌّ؛ یعنِی سُکوتٌ. در امّت من نه رهبانیت است، نه سیاحت و نه زمّ؛ یعنی: سکوت. (بحار الأنوار، ج 70، ص 115، ح 2)

حدیث زیر از امام صادق(ع) را توضیح دهید: تفقّهوا فی الدّین، فانّه من لم یتفقّه فی الدّین فهو اعرابی؛ آگاهی خود در دین را بالا ببرید؛ زیرا هرکس آگاهی دینی نداشته باشد، اعرابی است. (بحار الانوار، ج 1، ص 215)

حيلوله يا تحويل در اسناد به چه معناست؟

در اصطلاح علم حدیث، «سُنَن» چه معنایی دارد؟

یکی از مباحث مورد توجه، آشنایی و بررسی شیوه های تحمل حدیث (راه های دریافت حدیث) است. این بررسی چه فایده ای دارد؟

به کدامیک از کتاب ها «صحیح» گفته می شود؟

«جزء» به چه کتاب های حدیث گفته می شود؟

به چه کتاب هایی «اَمالى» می گویند؟

«مُستخرَج» در اصطلاح علم حدیث چه کتابی است؟

«مُسنَد» در دانش حدیث به چه کتاب هایی گفته می شود؟

در روایتی آمده که پیامبر(ص) فرمود: با برادر ایمانی خود شوخی و مزاح مکن. ولی در روایت دیگر آمده: شوخی و مزاح از پیامبر(ص) است. چگونه این تناقض برطرف می شود؟

براساس حدیث مشهور زیر، چگونه ممکن است کسی عبد دیگری باشد در حالی که همه باید عبد خدا باشیم؟ من علّمنی حرفاً فقد صیرنی عبداً؛ هرکه به من چیزی یاد دهد مرا بنده ی خود کرده است.

پیامبر در حدیثی فرمود: الفَقرُ فَخری؛ فقر مایه افتخار من است. (جامع الأخبار، ص 302، ح 828) در حدیث دیگر وارد شده: کادَ الفَقرُ أن یکونَ کفرا؛ فقر انسان را در آستانه کفر قرار مى دهد. (خصال، ص 12، ح 40) این دو حدیث چگونه توجیه می شوند؟