آیا کتابی سراغ دارید که نشان دهد بسیاری از ضرب المثل های فارسی در احادیث هم آمده باشد؟

در مورد نخستین سؤال پس از مرگ، روایت ها متفاوت گفته اند. بالاخره نخستین پرسش از چیست؟

برای اینکه بتوانیم حدیثی را به یکی از معصومان(ع) نسبت بدهیم، به چه دانشهایی نیازمندیم؟

شنیده ام مضمون خیلی ضرب المثلها در فارسی در حدیثها وجود دارد. اگر کتابی در این زمینه وجود دارد به من معرفی کنید. تشکر زیاد

حدیث های متواتر از همه حدیث های دیگر معتبرترند اما میزان اعتبارشان یکسان نیست. مثلا حدیثی که دویست راوی دارد معتبرتر از حدیثی است که بیست نفر نقل کرده اند با اینکه هردو متواترند. چند حدیث را ذکر کنید که بالاترین درجه ی اعتبار را دارند.

آیا کتابی هست که احادیث جعلی را یکجا گرد آورده باشد؟ اگر هست معرفی فرمایید.

آیا این حدیث را که به امام علی(ع) نسبت می دهند، صحت دارد؟ کلفتی صدای خود را به رخ مادری که صحبت کردن را به شما آموخته است نکشید

آیا چنین حدیثی از قول پیامبر(ص) صحت دارد؟ هرکس خروج ماه صفر را به من بشارت دهد، به بهشت می رود.

اصطلاح «وجاده» در علم الحدیث به چه معناست؟

آیا این روایت از پیامبر(ص) درست است؟ من رآنی فی منامه فقد رآنی لان الشیطان لا یتمثل فی صورتی؛ هرکه مرا در خواب ببیند خودم را دیده است زیرا شیطان به صورت من در نمی آید. آیا طبق آن، هرگاه پیامبر(ص) را در خواب ببینیم به خوابمان اعتماد کنیم؟

میزان اعتبار حدیث رفع چقدر است؟

سوال: عبارت رجالی «وجه فی بلده» به چه معناست و چه موقع برای راویان استفاده می شده و در کدام کتابها آمده است؟

در مورد فتح مکّه روایت زیر را نقل کرده اند. منبع آن کجاست؟ وقتی پیامبر با لشکر مسلّحش به نزدیکی مکّه رسید، زنی با کوزه ی آب از شهر بیرون آمده بود. تا چشمش به لشکر انبوه و مسلّح افتاد، لرزید و گفت: «این همان کسی است که با آن همه اهانت بیرونش کردند، حالا برگشته و چه انتقامی از این مردم خواهد کشید و عجب دماری از روزگارشان خواهد درآورد.» پیغمبر اکرم(ص) متوجّه ترس زن شد. خود را از مرکب به زیر انداخت و صورتش را روی خاک گذاشت و گفت: «خدایا، نظر من به این ها نظر رأفت و رحمت است. از من نترسید. من جنبۀ نبوّت دارم، نه کبکبۀ سلطنت. من نظری جز رحم و عطوفت بر شما ندارم...» (حبل متین، آیت الله ضیاء آبادی، ج 3، ص 262 ـ 263)

منظور پیامبر اکرم(ص) از این حدیث چیست؟ لَیسَ فی امَّتِی رَهبانِیةٌ، و لا سِیاحَةٌ، و لا زَمٌّ؛ یعنِی سُکوتٌ. در امّت من نه رهبانیت است، نه سیاحت و نه زمّ؛ یعنی: سکوت. (بحار الأنوار، ج 70، ص 115، ح 2)