او روایت می‌کند فاصله‌ای وجود دارد)، به خود پیامبر[ صلی الله علیه و آله ] نسبت می‌دهد. دو نسل بعد، در صحیح بخاری (م 256 ق) ما همان حدیث را با اِسناد کامل به پیامبر[ صلی الله علیه و آله ] می‌یابیم ^۱. شاخت ادعا می‌کرد که قرائت‌های نبوی این اخبار (و روایات) بی تردید بعد از تألیف آثاری همچون موطأ جعل شده‌اند؛ چرا که اگر قبلاً وجود می‌داشته‌اند، عالمانی چون مالک به قطع و یقین آن‌ها را در آثار خود می‌گنجاندند تا در مباحثات فقهی روی دست مخالفانشان بلند شوند ^۲.
از این رو، طبق چارچوب شاختی، توسعه گفتمان فقهی در دو و نیم قرن نخست از تاریخ اسلام فرآیندی کند در پیدا کردن هرچه بیشتر منابع معتبرتر برای دیدگاه‌های فقهی یا کلامی بود. گفته‌هایی از تابعین بویژه احادیث بحث‌انگیز، از همه قدیمی‌تر و از این رو، به لحاظ تاریخی از همه دقیق‌تر بودند ^۳. در مباحثات بین فقهای اولیه، مسئله اخبار [یا روایات] ضد و نقیض صحابه‌ای به دست کارشناسان فریبکاری حل شد که این گفته‌ها را به بالاترین پله بعدی نردبان اعتبار یعنی صحابه پیامبر[ صلی الله علیه و آله ] نسبت می‌دادند. از این رو ما باید با این گونه از اخبار صحابه به عنوان جعلیات تاریخی برخورد کنیم ^۴. تا نیمه دوم قرن دوم، مسئله اخبار ضد و نقیض از صحابه منجر شد به این که چنین اظهاراتی به خود پیامبر[ صلی الله علیه و آله ] بازگردانده شود. با گذشت زمان معلوم شد که شافعی بزرگ‌ترین پرچمدار این اعتماد محض به احادیث نبوی بوده است. از آن جا که جوامع عمده احادیث اهل سنّت تقریباً به تمامی متشکل از اخباری از پیامبر[ صلی الله علیه و آله ] هستند، بسیاری از محتویات آن‌ها باید بعد از عصر شافعی به جریان افتاده [و رواج یافته] باشد ^۵.
جمع‌بندی شاخت یک قاعده ساده را نتیجه داد: هرچه اِسناد یک حدیث بیشتر به گذشته برگردد، ما از جعلی بودن آن و این که در تاریخ متأخرتری این جعل صورت گرفته، اطمینان بیشتری پیدا می‌کنیم ^۶. جی. اچ. ای. جوین‌بال، جمع‌بندی‌های شاخت را بسط بیشتری داده است.^۷ بحث‌های