فی هذا الامر نصیب فکنا لا ننازعهم»، مقاتل بن عطیه(م505ق) در کتاب المناظرات^۱ ، علی بن یونس عاملی (م664ق) در کتاب الصراط المستقیم^۲ «لیتنی کنت سألت رسول الله صلی الله علیه و آله هل للانصار فی هذا الامر حق»، علامه حلی (م776ق) در کتاب‌های نهج الحق و کشف الصدق^۳ ، منهاج الکرامه^۴ و کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد^۵ و شرح باب حادی عشر^۶ ، شیخ مفلح بن راشد(م قرن 9ق) در کتاب الزام الناصب^۷ ، پدر شیخ بهایی(م984ق) در وصول الاخیار الی اصول الاخبار^۸ ، قاضی نور الله شوشتری(م1019ق) در احقاق الحق، مجلسی (م1111ق) در بحار الانوار^۹ ، فتح الدین علی محمد حنفی (م1371ق)، عالم حنفی مذهب و مستبصر شبه قاره‌ای در فلک النجاه^۱۰ ، علامه امینی(م1392ق)، در الغدیر^۱۱ و ...آن را آورده‌اند. آنان با استناد به این فقرات از حدیث، نوشته‌اند که ابوبکر خلافت و اعمال خود را نامشروع و خود را گناه‌کار دانسته است؛ زیرا اگر کسی خود را گناهکار نداند، توبه او بی‌معناست و توبه فقط از گناه مرتکب شده معنا دارد.

منابع جغرافیایی

از میان منابع متعدد جغرافیای تاریخی، تنها بکری (م487ق)، جغرافی‌دان بزرگ اندلس، این حدیث را در کتاب خود معجم ما‌استعجم^۱۲ ، از ابو‌عبید نقل کرده است. البته این حدیث مورد بحث جغرافیا‌نگاران نبوده است.

احادیث دیگر علوان

در منابع تاریخی، روایی و رجالی اهل سنت روایات و احادیث دیگری نیز از طریق علوان نقل و تلقی به قبول شده است. از جمله خبری در باره ملاقات معاویه با عایشه دختر