وجود ندارد تا بتوان با اعتماد بر سخن عقیلی و تقلید ذهبی و ابن حجر و هیثمی از وی و با تضعیف این راوی، این حدیث را نامعتبر تلقی کرد. ضمن این که ابن عساکر در یکی از طرق نقل خود، آن را با سند عالی و با لفظ «لقد وقع اِلیّ عالیا من السند»^۱ از طریق علوان آورده است؛
8. نیز در طریق نقل لیث^۲ به جای علوان بن داود، علوان بن صالح قرار دارد و در برخی طرق نقل فقط نام علوان (بدون نام پدرش) آمده است؛
9. هم‌چنین علامه امینی(م1392ق) در چند جای کتاب گرانسنگ الغدیر از
این حدیث به عنوان صحیح «و الاسناد صحیح»^۳ یاد کرده و از رجال سند این حدیث
به «رجاله کلهم ثقات اربعه منهم من رجال الصحاح الست؛ رجال سند این حدیث
همه ثقه هستند و چهار تن از آنان از رجال اسناد صحاح ششگانه هستند»، یاد
کرده است؛^۴
10. بسیاری از محدثان، مورخان، ادیبان و رجالیان و ... اهل سنت این حدیث را نقل کرده و تلقی به قبول کرده‌اند (چنان‌که از منابع متعدد در همین مقاله آوردیم)؛
11. ابن تیمیه با توجیه کشف بیت، آن را تلویحاً پذیرفته است.
با توجه به این همه اسناد و مدارک معتبر حدیثی، تاریخی، رجالی، ادبی و...می‌توان از صدور چنین سخنی از ابوبکر اطمینان حاصل کرد.

نتایج و پیامدهای فقرات مختلف این حدیث

الف: نتیجه «لیتنی لم اکشف بیت فاطمه و لو غلغوه علی الحرب»

1. اعتراف به حمله به خانه وحی و هتک حرمت آن و باز کردن در آن بدون رضایت صاحبش؛ خانه‌ای که احترام به آن و صاحبش بر همه مسلمانان لازم و واجب بود؛
2. اعتراف به ناراضی کردن صاحب این خانه، یعنی حضرات فاطمه علیها السلام و علی علیه السلام و