«نبوّت در بنى‏اسرائيل در خانواده‏اى بود و مُلك و سلطنت در خانواده‏اى ديگر...» (46: ج 1، ص 81)

د) فرض الطاعه، بزرگ‏ترين منزلت نزد خداوند

از دو آيه فوق و نيز كلام امام باقر عليه ‏السلام به روشنى، استفاده مى‏شود كه خداوند متعال، طبق سنّت خويش، از ميان انسانها عدّه‏اى را براى رساندن فرمانهاى خود برگزيده است. با توجّه به روايات ديگر اهل بيت عليهم ‏السلام مقام و منزلت بيشتر انبيا، بيش از اين امر نبوده است؛ ولى خداى تعالى به برخى از پيامبرانش علاوه بر نبوّت، مقام وجوب اطاعت و امامت و سلطنت عطا فرموده است؛ مانند حضرت ابراهيم كه پيامبر بود، امّا پس از امتحانات و ابتلائات سخت و دشوار الاهى به مقام امامت رسيد.
به تصريح روايات، مُلك ـ يعنى همان مقام سلطنت و افتراض الطاعه‏ـ مقام امامت است كه بالاتر از نبوّت و بلكه بزرگ‏ترين منزلت نزد خداى تعالى است و حضرت ابراهيم عليه ‏السلام در ظرف نبوّت و رسالت به اين مقام نائل شد. (33: ص 509؛ 14: ص 192؛ 49: ج 25، ص 142) در نتيجه، تفسير مُلك به نبوّت برخلاف لغت و اصطلاح و نيز مخالف صريح آيات قرآن و روايات اهل بيت عليهم ‏السلام است. طبعا اگر اين رأى در برخى از كتب تفسيرى شيعه ديده شود، به معناى اعتقاد شيعه نخواهد بود و صرفا در مقام نقل‏قول و بيان آرا مطرح شده است.

5ـ 2ـ 2) تفسير مُلك عظيم به سلطنت داوود و سليمان عليهماالسلام

برخى از تفاسير، مراد از «ملك عظيم» را سلطنت داوود و سليمان عليهماالسلامدانسته‏اند. اين تفسير نيز به عنوان يكى از آراى مطرح‏شده در برخى از كتب تفسيرى شيعه آمده است؛ (37: ص 264؛ 25: ص 202) امّا مسلّما اين تفسير نيز بيانگر اعتقاد شيعه نيست.
پيشتر بيان شد كه معناى مُلك، سلطنت و آمريّت است. سلطنت گاهى، داشتن