خداوند نمى‏دانند.
هيچ مكتبى از مكاتب بشرى و هيچ مذهبى از مذاهب اسلامى را نشايد كه بيان كننده و روشنگر مكتب اهل بيت عليهم ‏السلام باشند. آرى، خداوند حاكم بر تمامى شئون و عوالم است؛ نه فقط روز قيامت و روز حساب؛ بلكه او در اين دار فانى نيز حكمران مطلق است. حاكم اوّل اوست. امّا اين ديدگاه براى اثبات خويش، نيازمند تجسيم، تشبيه و يا تعطيل نخواهد بود؛ بلكه اين ديگر مكاتب‏اند كه به تعطيل جحكم الاهىج در اين دنيا قائل‏اند! سخن از سلطه الاهى تنها در امور تشريعى به عين، مى‏آورند و براى خداوند در امور سياسى، لشكرى، كشورى، قضايى..... حكم و تسلّطى قائل نيستند. آرى، آنان براى خداى متعال قدرتى را در اين امور نمى‏بينند؛ به همان سان كه يهود سخن مى‏گفت: «يداللّه‏ مغلولة غلّت أيديهم ولعنوا بما قالو بل يداه مبسوطتان» . (مائده (5) / 64)
قدرت الاهى تنها در عالمى از عوالم خلقت محدود نمى‏شود. اين تسلّط اگر در دنيا ويژه اوست، به همان صورت براى آخرت نيز هست و اگر در عالم آخرت عموميّت دارد، در عالم دنيا نيز جارى است. در تفسير ديدگاه اهل بيت عليهم ‏السلام حاكم اوّل در همه دورانهاخداوند متعال است. حتّى در زمان رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم حاكم اوّل خداوند است. و در زمان اميرالمؤمنين عليه ‏السلام ، حاكم اوّل خدا و سپس رسول خداست و حاكم پس از اين دو، اميرمؤمنان عليه ‏السلام است. خداوند متعال مى‏فرمايد: «و ما تشاؤون إلّا أن يشاء اللّه‏» ، «عبادٌ مكرمون لايسبقونه بالقول و هم بأمره يعلمون» (انبياء (21) / 26 ـ 27). آنان محلّ نزول مشيّتهاى الاهى‏اند. هبوط اراده الاهى بر ايشان است. اراده آنان نمايش اراده الاهى است؛ اراده‏اى جارى و سارى در امور اجرايى، سياسى، لشكرى و قضايى، چنان كه در آيات قرآن مى‏خوانيم. بنگريد: (تحريم (66)/ 9)؛ (توبه (9) / 103)؛ (انفال (8) / 65)؛ (ممتحنه (60) / 12)
اين آيات تنها به زمان نزول محدود نيستند و مكتب اهل بيت عليهم ‏السلام تلاوت قرآن و تفسير آيات آن را تنها در شريعت و دين بسنده نمى‏كند. اين آيات، بر اراده الاهى در امور سياسى و احكام اجرايى (كشورى) نيز قابل تطبيق است. هر قسمتى از اين