(الذريعه ج 4 ص 361) اين كتاب در پاسخ به كلام فخر رازى است كه ملك را از مطلق بشر، برتر دانسته است.
10. اشعار، محقّق تهرانى در مواضع مختلف موسوعه الذريعه، (از جمله ج 9 ص 1041، 1065 و 1074؛ ج 16 ص 28؛ ج 17 ص 88 و 130) از اشعار او ياد كرده است.
تاريخ وفات او را در كتاب فارس‏نامه ناصرى (ج 2 ص 235) سال 1127 و در كتاب تذكره نصرآبادى (ص 173)، سال 1115 دانسته‏اند كه با توجّه به كلام حزين لاهيجى، سال 1127 صحيح‏تر مى‏نمايد. براى تفصيل در مورد زندگى و آثار او بنگريد به:
آثار العجم، فرصت حسينى شيرازى، ص 83؛ آرام نامه، به كوشش مهدى محقّق، ص 112 ـ 153؛ فارس‏نامه ناصرى، حسن حسينى فسايى، ص 1392 ـ 1393؛ فوائد الرضويّه، شيخ عبّاس قمى، ص 643؛ نجوم السماء، محمّدعلى كشميرى، ص 216 ـ 221. تذكره نصرآبادى، محمّدطاهر نصر آبادى، ص 174 ـ 175؛ طبقات اعلام الشيعه، آقا بزرگ تهرانى، قرن دوازدهم، ص 723 ـ 725؛ الذريعة، آقا بزرگ تهرانى، ج 1 ص 109 و 155؛ ج 5، ص 361؛ ج 7 ص 69 و 104 و 185؛ ج 9 ص 1041 و 1065 و 1074؛ ج 10، ص 257؛ ج 12 ص 73 و 95؛ ج 13 ص 341؛ ج 16 ص 28؛ ج 17 ص 88 و 101 و 130؛ ج 18 ص 324؛ ج 19 ص 357؛ ج 20 ص 297؛ تذكرة المعاصرين حزين لاهيجى، ص 101 ـ 111 و تعليقات معصوم سالك بر آن: ص 242 ـ 244.
آنچه در پى مى‏آيد، گزيده‏اى از قصيده غديريه ملّامسيحاست. سيّد احمد عطّار در كتاب مجموع الرائق، 91 بيت؛ كشميرى در نجوم السماء 89 بيت، حسينى فسايى در فارس‏نامه ناصرى 19 بيت و علّامه امينى در جلد يازدهم الغدير، 46 بيت از آن را آورده‏اند. در اينجا، گزيده‏اى از نقل علّامه امينى باترجمه فارسى و توضيح برخى از اشارات وتلميحات و مستندات آن آمده كه اميد است مقبول طبع صاحبان طبع افتد.