* ص 347 - باب ما نصّ اللَّه عزّ و جلّ و رسوله على الأئمّة عليهم السلام واحداً فواحداً، ح 1، ذيل «أذهب اللَّه عنّي الرجس كما أذهب عنك و عن أبيك»:
از آنجا كه خداوند انتقال امامت را مختص به امام حسين عليه السلام كرده، جايى براى قانون كلّى‏اى كه در آيه ذكر شده، نمى‏ماند؛ قانونى كه انتقال امامت را به بزرگ‏ترين پسر، حسن عليه السلام ضرورى مى‏دانسته است.
امامت امرى است براساس دستور الاهى و جدا از سؤال در مورد وراثت. با اين وجود، خداوند گاهى از توالى وراث، از طريق رابطه خونى، براى امامت استفاده كرده و گاهى هم چنين نكرده است.
* ص 357 - همان باب، ح 7، ذيل «رجلاً من المختاريّة»:
1. يعنى كيسانيّه. مختاربن ابى‏عبيدة الثقفى (687/67-622/1)، رهبر جنبش انتقام از قاتلان امام حسين عليه السلام در كربلا بود و ابوعمرو كيسان مدافع برجسته او ميان موالى بود.
* ص 359 - ذيل باب جهات علوم الأئمّة عليهم السلام، ح 1 و 3:
احاديث شماره 687 و 689 (احاديث شماره 1 و 3 همين باب) تناقض ظاهرى دارند كه براى رفع آن، به توضيح بيشترى نياز است:
1. ريشه «غبر» يكى از آن دسته كلماتى است كه در زبان عربى، «اضداد» ناميده مى‏شوند؛ بدين معنى كه دو معنا دارند. يكى از معانى اين كلمه، يعنى «باقى‏مانده شدن، باقى‏ماندن» يا «طول كشيدن، ادامه‏دار شدن». اين معنا متضادّ معناى دوم است؛ يعنى «گذشته شده» يا «رفته». بنابراين نام «غابر» مى‏تواند به يكى از اين دو معنا باشد كه هر دو معنا به خوبى، در منابع زبان‏شناسى اصلى، ذكر شده‏اند. بنابراين اين دو كلمه هم آوا هستند؛ در حالى كه معناى مخالف يكديگر را مى‏رسانند.
(بنگريد: الأصعمى، الاضداد، ص 58؛ سجستانى، الاضداد، ص 153-154؛ ابن‏سكّيت، الاضداد، ص