فرزند برادر منصور است. بين سالهاى 147 و 148 / 764 و 765، زمان شهادت امام صادق عليه السلام، او حاكم منصور در كوفه بود، در حالى كه در همان زمان، حاكم منصور در مدينه، يعنى محلّ اقامت و فوت امام، برادرش جعفربن سليمان (فوت 794/177) بود. (نك: الطبرى، ج 3، ص 354 و 353 و 262-263 و 249 و 247؛ ابناثير، ج 5، ص 594 و 593 و 583 و 579؛ ابنكثير، ج 10، ص 106 و 103؛ ابنخلدون، ج 3، ص 201؛ اليعقوبى، ج 2، ص 384)
اين حديث با سلسله سندى كه شامل كلينى نيز هست، از قول سيّد ابنطاووس (مهج الدعوات، ص 212) نيز نقل شده است. در اين نسخه ابوايّوب مىگويد: «اين نامهاى است از جعفربن سليمان...»
از آنجا كه يكى از مجريان وصيّتنامه، محمّدبن سليمان بوده است، به نظر مىرسد كاتب آن نسخه از كافى كه به ما رسيده، ميان دو برادر خلط كرده و محمّدبن سليمان را با جعفربن سليمان در آميخته است.
دليل اينكه محمّدبن سليمان مجرى وصيّتنامه شده نه برادرش، مرتبت و قدرت بيشتر او نسبت به موقعيّت، مرتبت و قدرت برادرانش بوده است. علاوه بر اين، اين حقيقت كه كوفه و بصره، مراكز فعّاليّت شيعه بوده و محمّدبن سليمان مستقيماً مسئول آنها بوده است.
* ص 424 - باب الإشارة والنصّ علىأبي الحسن الرضا عليه السلام، ح 4:
منظور امام در اينجا اين است كه خلافت پديدهاى است كه در ميان امامان (از يكى به ديگرى) به صورت پيوسته، منتقل مىشود.
* ص 430 - همان باب، ح 14، ذيل «قال نعم و مرّت به سنون»:
پيداست كه اين بخش از حديث با واقعيّتهاى تاريخى مطابقت ندارد؛ زيرا امام صادق عليه السلام در 25 شوّال سال 148 (14 دسامبر 765) به شهادت رسيده و امام رضا عليه السلام يا در همان سال در تاريخ 11 ذىالقعده (29 دسامبر 765) يا با احتمال
