كمتر در روز 11 ذىالقعده سال 153 (5 نوامبر سال 770) متولد شدهاند. در هر حالت، امام صادق عليه السلام نمىتوانسته نوه خود را ديده باشد. در اين مورد، علّامه مجلسى اين گونه مىنويسد. (در مرآت العقول، ج 3، ص 350؛ البحار، ج 50، ص 30):
«نسخه صحيح آن است كه شيخ صدوق ارائه كرده است؛ در آنجا مىبينيم كه به جاى عبارت «آيا او هنوز متولّد نشده بوده است؟»، اين عبارت را مىبينيم: «آيا او در آينده، صاحب چنين فرزندى خواهد شد؟»
امام به اين سؤال اين گونه پاسخ مىدهد: «بله». (عيون اخبار الرضا عليه السلام، ج 1، ص 24)
طبرسى اين حديث را از كلينى نقل مىكند و مىگويد: «آيا اين (مطلب) مرتبط با پسرى است كه بعداً متولّد خواهد شد؟» امام پاسخ دادند: «بله». (اعلام الورى، ص 306؛ البحار، ج 50، ص 26)
* ص 433، همان حديث، ذيل «و ذلك سنّة قد مضت»:
يعنى رسم بر اين بوده كه وقتى كسى به نزد حاكم ظالم برده مىشده، غسل مىكرده و كفن مىپوشيده، گويى كه منتظر كشتهشدن خويش بوده است.
* ص 434 - همان حديث، ذيل «بعد موت هارون بأربع سنين»:
هارون الرشيد در سال 809/193 درگذشت و پسرش محمّد الامين، به خواست پدر، جانشين او شد؛ درحالى كه مأمون برادر امين، حاكم خراسان بود. امين در سال سوم خلافتش، تصميم گرفت كه برادرش مأمون را از قائممقامى و جانشينى خود در امر خلافت، كنار بزند و به جاى او، فرزند خويش را به عنوان جانشين و وليعهد خود منصوب كند. به اين دليل، مأمون لشكرى را به جنگ امين فرستاد (در سال 812/196). در آغاز سال 813/198، امين كشته شد و بغداد فتح گشت. در پى اغتشاشات پيش آمده، فشار از روى اهل بيت (خاندان رسول) برداشته شد و آنها قادر شدند تابه طور علنى، با مردم سخن گويند و به ارشاد بپردازند.
* ص 436 - همان باب، ح 15، ذيل «عن يزيدبن سليط»:
