اين جملات، اجازه چنين كارى را به آنها نمىدهد. (رجوع كنيد به دنباله اين حديث)
* ص 441 - همان حديث، ذيل «ليس لأحد أن يكشف وصيّتي»:
وصيّتنامه (عهدنامه) به صورت طومار بوده است.
* ص 442 - همان حديث، ذيل «كان أبوعمران الطلحيّ»:
موسىبن محمّدبن عمرانبن ابراهيمبن محمّدبن طلحةبن عبداللَّه (طلحه صحابى مشهور و شركتكننده در جنگ جمل بود). خلفا، هارونالرشيد و امين او را به عنوان قاضى مدينه منصوب كردند. پيش از او، برادرش عمران - كه منصوب از جانب منصور و مهدى بود - سمت قضاوت را در مدينه داشت.
* ص 444 - همان حديث، ذيل «فتعيّن لي ما عليهم»:
تعيين (در توضيح آن گوييم): حسن به احمد، هزار دينار بدهكار است - و زمان پرداخت آن رسيده، امّا او قادر به پرداخت بدهىاش نيست. حسين مىخواهد تا بدهى را خودش متقبّل شود، امّا او نيز پولى ندارد. اگر او از احمد بخواهد تا وصول آن را به تأخير بيندازد، مثلاً به مدّت يكسال، و ميزان بدهى را بيفزايد، مثلاً تا 1200 دينار، 200 دينار آن ربا مىباشد. پس او پرداخت را به حسن منتقل مىكند كه بدهى آخرى را باطل كند. بنابراين، حسن ديگر بدهكار نيست و حسين بايد بدهى 1200 دينارى را در تاريخ ديرتر بپردازد. اين روند را در فقه، «تعيين» مىگويند.
* ص 447 - همان باب، ح 16، ذيل «و من الذي يكون بعده»:
اوّلى اشاره به خليفه عبّاسى، محمّد المهدى (744/127 - دوره خلافت 775/158 تا 785/169) است. او امام موسى عليه السلام را به بغداد آورد و زندانى كرد، و بعد از مدّت كوتاهى، آزادش كرد.
فرد دوم موسى الهادى (761/144- دوره خلافت 785/169 تا 786/170) است كه به حاكمش در مدينه دستور داد تا امام موسى را دستگير كند و به بغداد آورد. درست زمانى كه اين دستور مىخواست اجرا شود، خليفه درگذشت.
