اهل بيت دو نوع بود: يك نوع كه ريشه در عقايد سياسى اكثريت جامعه مسلمان داشت و براساس تئورى سياسى درست بودنِ سيستم خلافت پى‏ريزى شده بود.
نوع دوم كه با توسل به عقايد شيعيان بود، امّا به گونه‏اى كه آن را به نام «افراطّيون» (غلو) مى‏شناسيم. مغيريه و خطابيه مثالهايى از همين نوع دوم حركت مى‏باشند كه در پاورقى حديث 710 به آنها اشاره شده است.
نخستين حركت با قيام زيدبن على آغاز شد و با قيام پسرش يحيى ادامه يافت، همان‏گونه كه در پاورقى حديث 934 گفته شد. قيام يحيى در خراسان اتفاق افتاد، اما بنوالحسن به حمايت از قيام او از عراق و حجاز پرداختند.
حديث حاضر به بنوالحسن مى‏پردازد. مركز قيام آنان پيرامون محمّدبن عبداللَّه بود. پدر او عبداللَّه ابن‏الحسن (المُثنّى‏ = دومى) ابن (امام) حسن‏بن على‏بن ابيطالب عليهم السلام (762/145-690/70) بود. او در عصر خود، بزرگترين نواده زنده ابوطالب بود.
وى، از تمام قدرت و ثروتش در جهت گسترش قيام فرزندش بهره جست و مهم‏ترين حامى او بود. مادر محمد، هند بود، دختر ابوعبيد ابن عبداللَّه الاسدى قريشى، كه خليفه عميد ابوالمالك‏بن مروان او را به همسرى پسرش عبداللَّه (713/94 حدود - 679/59) درآورد.
پسر خليفه، فرمانده لشكرى بود كه به جنگ با بيزانس پرداخت و بعد حاكم مصر شد. با مرگ عبداللَّه، ارث بسيارى بجا گذاشت و چون هيچ فرزندى نداشت، به هند رسيد. ^۱
وقتى كه عبداللَّه‏بن الحسن با هند ازدواج كرد، هيچ مالى نداشت. امّا بعد از ازدواج او با هند، ثروت هند او را ثروتمند كرد. او از هند صاحب چند فرزند شد: محمد، ابراهيم، موسى (الجَوْن، كه نامش در اين حديث به عنوان راوى ذكر شد.) و