براساس نصّ متواتر روايات است. ۱
در صفحه 172 ايشان باز بر اين نظريه پافشارى مى كند كه روايات غيبت توسط واقفه نقل شده بود و علماى اماميه آن روايات را تضعيف مى كردند.
ايشان هيچگونه سندى براى اين ادّعا ارائه نمىدهند. در حالى كه ما نشان داديم كه نه تنها اين روايات توسط علماى اماميه تضعيف نشده، بلكه برخى از اصحاب ائمّه در زمان خود آنها كتابهاى مستقلّى درباره موضوع غيبت تأليف كردهاند. (مانند ابراهيمبن صالح الانماطى و ابراهيمبن اسحاق احمرى و حسنبن محبوب سراد، همگى در زمان امام رضا و امام جواد عليهما السلام).
در پاورقى همين صفحه ايشان اشاره مى كند كه بسيارى افراد، از نام امام زمان بىاطّلاع بودند و در كتبى هم كه در آن زمان نوشته شده نام ايشان نيامده و اگر هم در چند موردى نام ايشان آمده است، توسط ناسخان اضافه شده است.
در حالى كه روايات بسيارى در مصادر شيعى داريم كه همگى آنها تصريح مىكنند كه ايشان همنام رسول خداست. دليل نهى از نام بردن ايشان، تقيّه و شرايط آن زمان بوده است. همنام بودنِ ايشان با رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله در بسيارى از روايات شيعه نيز آمده و عجيب است كه مؤلّف آن را مختصّ به روايات سنّى مىداند. ضمن اينكه اگر همنام بودنِ ايشان با رسول خدا مورد تأييد ائمّه نبود، حتماً روايتى در نفى آن بايد موجود باشد. هيچ جا نداريم كه ائمّه فرموده باشند كه مثلاً قائم ما همنام رسول خدا نيست.
در صفحه 177 ايشان به دوران غيبت صغرى مىپردازند. درباره محمّدبن عثمان به روايتى از كافى استناد كردهاند كه درباره نيابت وى ترديدهايى وجود داشته است. در حالى كه روايت كافى تنها درباره يك نفر سخن مىگويد و از آن ترديدى برداشت نمىشود. ۲ درباره حسينبن روح نوبختى
1.رجوع كنيد به توضيح علامه مجلسى: بحار، ج ۴۸، ص ۲۶۵
2.كافى، ج ۱، ص ۵۱۷
